شيون و زارى و مرثيه‌سرايى ام سلمه براى امام حسين عليه السلام به گونه‌اى بود كه به دنبال آن، مدينه يكپارچه عزادار شد:

وتَصارَخَتِ النِّساءُ مِن كُلِّ ناحِيَةٍ، حَتَّى ارتَفَعَتِ المَدينَةُ بِالرَّجَّةِ الَّتي ما سُمِعَ بِمِثلِها قَطُّ.[1]

و زنان شيون كردند تا اين كه در مدينه چنان ولوله‌اى شد كه تا آن زمان شنيده نشده بود.

سال 61 هجرى سال حزن ناميده شد[2] و بر پايه گزارش دعائم الاسلام از امام صادق عليه السلام پس از واقعه عاشورا سه سال تمام بر آن حضرت مرثيه‌سرايى مى‌شد[3]، همچنين طبق گزارشى ديگر، از شهادت آن حضرت تا هلاكت ابن زياد اهل بيت از عزا بيرون نيامدند:

مَا اختَضَبَت مِنَّا امرَأَةٌ، ولَا ادَّهَنَت، ولَا اكتَحَلَت، ولا رَجَّلَت، حَتّى‌ أتانا رَأسُ عُبَيدِ اللَّهِ بنِ زِيادٍ، وما زِلنا في عَبرَةٍ بَعدَهُ.[4]

هيچ يك از زنان ما خضاب نكرد، و روغنى استفاده نكرد و سرمه نكشيد، و شانه نزد تا اين كه سر عبيداللَّه بن زياد را برايمان آوردند، ما همواره پس از آن ماجرا گريان بوديم.

[1]. تاريخ اليعقوبى: ج 2 ص 245.

[2]. مقتل الحسين، خوارزمى: ج 2 ص 40، التذكرة، قرطبى: ج 2 ص 453.

[3]. دعائم الاسلام: ج 1 ص 227.

[4]. كامل الزيارات: ص 167 ح 219، ر. ك: التذكرة الحمدونية: ج 9 ص 150 ش 359؛ هنگامى‌كه حسين‌بن على عليه السلام به شهادت رسيد، در هر خانه‌اى در مدينه‌به‌مدت يك‌سال‌تمام نوحه‌سرايى بود، و در سال دوم، در هر جمعه‌و در سال‌سوم، در دو ماه‌سوگوارى به پا مى‌شد. نيز، ر. ك: دانش‌نامه امام حسين عليه السلام: تداوم سوگوارى اهل بيت تا كشته شدن ابن زياد.