فرمود: «قرائتى ميانه داشته باشد. خداوند- تبارك و تعالى- مى‌فرمايد: «نمازت را به جهر و اخفات نخوان»».

462. الكافى‌- به نقل از سماعه-: از امام عليه السلام معناى سخن خداوند عزيز و جليل: «نمازت را به جهر و اخفات نخوان» را پرسيدم. فرمود: «اخفات، نشنيدن با گوش است و جهر، آن است كه صدايت را خيلى بلند كنى».

نكته‌

روايات و همچنين گفته‌هاى مفسّران، بيانگر اين است كه آيه 110 سوره اسرا، ناظر به افراط و تفريط در بلند و آهسته خواندن نماز است و آيه‌ «وَ ابْتَغِ بَيْنَ ذلِكَ سَبِيلًا؛ راهى ميان اين دو را برگزين»، براى تأكيد بر انتخاب حدّ وسط در خواندن است، و اين كه نمازگزار نبايد در نماز فرياد بكشد، همان طور كه نبايد از شدّت آهستگى به حركت لب‌ها بسنده كند.

بر اين اساس، روشن مى‌شود كه جهر و اخفات در آيه اشاره شده، به غير از جهر و اخفات اصطلاحى در فقه به معناى بلند خواندن حمد و سوره در نماز صبح و مغرب و عشا و آهسته خواندن آن دو در نماز ظهر و عصر است.