هيچ لذّت نمى‌برم. آنچه از آن لذّت مى‌برم، نماز خواندن است».

شخصى مى‌گفت: ايشان بعد از نماز صبح، در بالا سر حضرت امير عليه السلام، در مصلّا مى‌ايستاد و تا طلوع آفتاب، به نماز مشغول بود.[1]

از پيامبر صلى الله عليه و آله روايت شده است كه فرمود:

حُبِّبَت إلىَّ النِّساءُ و الطّيبُ وَ جُعِلَت فِى الصَّلاةِ قُرَّةُ عَينى.[2]

زنان و بوى خوش، مورد علاقه من اند؛ ولى، نور چشم من در نماز نهاده شده‌است.

آية اللَّه بهجت، در شرح اين حديث نبوى فرموده است:

هر كدام از اينها (زن، بوى خوش و نماز) محبوبيت و لذّت تكوينى دارد؛ ولى لذّتى كه در نماز است، بيشتر از لذّت آن دو است؛ امّا چه كنيم كه در ذائقه ما، شور و تلخ است! لذا هر چه زودتر مى‌خواهيم نماز را به آخر برسانيم و از آن، فارغ شويم! بعضى از پروانه‌ها و زنبورها هم بوى خوش را طالب اند. بهره گرفتن از جنس مخالف هم مشترك بين حيوانات است؛ ولى اين از مختصّات و امتيازات انسان كامل است كه از نماز، لذّت مى‌برد.[3]

آرى! لذّت بردن از نماز، اختصاص به انسان‌هاى كامل دارد و همين، رمز پايدارى آنها در عبادت‌هاى طولانى است.

تصويرى زيبا از اسرار نماز

آية اللَّه بهجت، نماز را بدين‌سان تصوير مى‌نمايد:

نماز، به منزله كعبه، و تكبيرة الإحرام، پشت سر انداختن همه چيز غير خدا و داخل شدن در حرم الهى است، و قيام، به منزله صحبت دو دوست، و ركوع، خم شدنِ عبد در مقابلِ آقاست، و سجده، نهايت خضوع و خاك شدن در مقابل اوست. و وقتى‌

[1]. در محضر آية اللَّه العظمى بهجت: ج 1 ص 105.

[2]. الأمالى، طوسى: ص 528 ح 1162.

[3]. در محضر آية اللَّه العظمى بهجت: ج 1 ص 106.