نسبت سنجى‌

براى آنكه در تبيين برداشت ياد شده، بتوانيم به نتيجه مطلوبى برسيم، به بيان مؤيدات روايى آن مى‌پردازيم.

امام على (ع) مى‌فرمايد:

الطِّيبُ نُشْرَةٌ، وَ الْعَسَلُ نُشْرَةٌ، وَ الرُّكوبُ نُشْرَةٌ، وَ النَّظَرُ إِلَى الْخُضْرَةِ نُشْرَة.[1]

بوى خوش، عسل، سوارى و نگاه به سبزه، [مايه‌] نشاط است.

وجود اينگونه روايات كه تقريباً تمام روايات باب نشره را شامل مى‌شوند، مصداقى بودن موارد نشره را گوشزد مى‌نمايند و با وجود ارتباطى كه بين نشره و نشاط برقرار است، بايد هر دو را از عوامل به وجود آمدن نشاط دانست.

ب. نشاط، از منظر روان‌شناسان‌

يكى از واژگان بسيار نزديك به مفهوم شادكامى، كه در روان‌شناسى مثبت، مورد توجّه قرار گرفته، مفهوم نشاط است. رويكرد امروزه روان‌شناسى، ما را به كشف ماهيت، تجزيه، تحليل و تبيين اين مفهوم، هدايت مى‌كند.

آنچه مسلّم است، موضوعاتى همچون نشاط را بايد در بخشى از متون روان‌شناسى، جستجو نمود كه به احساسات و عواطف، مى‌پردازند. هيجانات، فصل قابل توجّهى ازمتون روان‌شناسى را شامل مى‌شود. براى آن كه جايگاه نشاط در روان‌شناسى، به درستى تبيين گردد، لازم است تا هيجانات، مورد بررسى قرار گيرند.

[1]. نهج البلاغة، حكمت، 400.