ابن اثير هم مى‌گويد: «نشرة»، نوعى تعويذ است كه به واسطه آن، كسى را كه گمان جن‌زدگى بر او مى‌رفته، معالجه مى‌كردند و دردهاى پنهانى او، به اين واسطه، بهبود مى‌يافت:

النشرة: بالضم، ضرب من الرقيّة و العلاج، يعالج به من كان يظن أن به مَسّاً من الجن، سمّيت نشرة لأنّها ينشر بها ما خامره من الداء: أى يكشف ويزال.[1]

طُرَيحى، اين واژه را نيز افسون، تعويذ و نگه دارنده از مرض‌ها و دردها مى‌داند:

فى الحديث «غَسل الرأس بالخَطمى نُشرة»، أى رُقية و حرز.[2]

تعاريفى كه لغت‌شناسان براى «نشرة» آورده‌اند، به كاربردهاى لغوى آن نيز اشاره دارد.

جمع‌بندى‌

از مجموع آنچه آمد، اين موارد، برداشت مى‌شود:

1. نُشره، همچون نشاط، حالتى هيجانى نيست؛ بلكه وسيله و مقدّمه و راهى براى رسيدن به نشاط است، ولى نشاط، نتيجه‌اى است كه از اين امر، حاصل مى‌شود.

2. نُشره را مى‌توان منبع نشاطآفرينى برشمرد و با وجود تفاوت‌هاى ماهوى ميان نشره و نشاط، ارتباط آندو را به دست آورد.

در نهايت، اين‌گونه مى‌توان نتيجه گرفت كه: نشره، زمينه‌اى براى نشاط، حركت، باز شدن، دوباره جان گرفتن و زندگى است.

[1]. النهاية، ج 5، ص 46.

[2]. مجمع البحرين، ج 3، ص 493.