جمع‌بندى‌

از ميان برداشت‌هاى لغوى، چند نكته مشترك محورى را مى‌توان يافت:

محور اوّل. يكى از مؤلّفه‌هاى نشاط، تحرّك و تكاپوست.

محور دوم. نشاط، در خودْ شكفتن و گشايش به همراه دارد.

محور سوم. محصول و نتيجه دو محور ياد شده، انسباط و رضايت خاطر است.

لذا با استفاده از برداشت‌هاى لغوى، مى‌توان نتيجه گرفت كه: نشاط، آن تحرّك و پويايى‌اى است كه به واسطه انبساط نفس، به وجود مى‌آيد.

رابط «نشاط» و «نُشرة»

اينكه مفهوم «نشرة»، همان «نشاط» است يا خير، نيازمند تعاريفى است كه در كتب لغت، به آنها اشاره شده است. «عوذة»، «كاشف الداء»، «يزيل الداء»، «رقية» و «حرز»، تعاريفى هستند كه براى «نشرة» در كتب لغت، آمده است.

ابن فارِس، معتقد است كه مادّه «نشر»، بر گشودگى، تقسيم و پراكنده شدن چيزى دلالت مى‌كند:

نشر: أصل صحيح يدلّ على فتح شى‌ء و تشعّبه.[1]

خليل، «نشرة» را تعويذ و افسونى مى‌داند كه براى معالجه مجنون، به كار گرفته مى‌شده است:

النشرة: عوذة علاج للمجنون، ينشَّر بها عنه تنشيراً.[2]

[1]. معجم مقاييس اللّغة، ص 1028.

[2]. العين، ج 6، ص 251.