عرصه باغ هستى آورد. او به ما احسان كرد و حال با ندايى بس غرّا به ما مى‌فرمايد: «احسان كن، همان‌گونه كه خدا به تو احسان كرده است و در پى فسادانگيزى در زمين نباش؛ كه خداوند فسادانگيزان را دوست نمى‌دارد». خداوند به احسان فرمان مى‌دهد و هركه طعم احسان را بيشتر چشيده و از نعمت‌هاى خدايى بيشتر بهره برده، بايد بيشتر احسان كند و البته خداوند احسان او را دوباره با احسانى ديگر و بسى بيشتر، پاداش مى‌دهد. هر كس قدرت و ثروت بيشترى دارد، بايد گسترده‌تر احسان كند. اين نقطه آغاز بسيارى از روابط اجتماعى سالم است. فردى كه به ديگران احسان و نيكى مى‌كند، در حقيقت، به بذرپاشى محبّت مشغول است. او در زمين حاصل‌خيز دوستى، تخم مى‌افشاند و درخت محبت و صميميت را پيوند مى‌زند و بر شاخه روابط انسانى، گل مى‌نشاند و كشتزار ارتباط را از علف‌هاى هرز، هرس مى‌كند. انسان با احسان خويش، ذخيره سال‌ها ارتباط را فراهم مى‌آورد و اگر آن را با نيّت درست و خلوص به انجام رساند، توشه راه بى‌نهايت آخرت را نيز گرد آورده است. انسان نيكوكار به ديده آنان كه با او ارتباط دارند، تنديسى از زيبايى و محبت است؛ انسانى كه سيرت زيبايش از آينه چهره‌اش هويداست و همگان را جذب خود مى‌كند. راستى چه كسى از ارتباط با انسان نيك و نيكوكار مى‌گريزد؟ و چه كسى به دوستى و همزيستى و مجاورت و مجالست با او نمى‌شتابد؟!

محبوب خدا

نيكوكار، محبوب خداوند مى‌شود؛ خداوند كه خود فرموده است: (وَ أَحْسَنُوا وَ اللَّهُ يُحِبُّ الْمُحْسِنِينَ)[1] و هر كس محبوب خداوند شود،

[1]. بقره: 195؛ و نيكى كنيد؛ كه بى‌ترديد خداوند نيكوكاران را دوست دارد.