بى‌گمان محبوب دل مخلوقات خدا نيز خواهد شد و خداوند محبت او را به دل نيكان عالم مى‌اندازد. خداوند همراه و پشتيبان نيكوكاران خواهد بود و اين غنيمتى بزرگ در زندگى است كه انسان ياورى به بزرگى خداوند متعال داشته باشد. خداوند در سوره عنكبوت مى‌فرمايد: (إِنَّ اللَّهَ لَمَعَ الْمُحْسِنِينَ‌)[1] «همانا خداوند با نيكوكاران است». همچنين در سوره نحل مى‌فرمايد: (إِنَّ اللَّهَ مَعَ الَّذِينَ اتَّقَوْا وَ الَّذِينَ هُمْ مُحْسِنُونَ‌)[2] «به‌يقين خداوند با كسانى است كه پروا پيشه كرده‌اند و كسانى كه نيكوكارند». بنابراين خداوند به نيكوكاران در همه جا كمك مى‌كند و يكى از آن عرصه‌ها، ارتباط اجتماعى با ديگران است. امام على (ع) بر طبق نقل كتاب غرر الحكم مى‌فرمايد: «

كل محسن مستأنس‌

؛ هر نيكوكارى، محبوب [دل‌ها] است».[3]

گفتنى است كه احسان به ديگران نبايد تأخيرى در پيش، يا منّتى در پس داشته باشد؛ كه اين احسانى ناقص است و ميوه دوستى را خام و كال و ناپخته به بازار رابطه مى‌فرستد.

پرسش‌

براى بسيارى از ما انسان‌ها، گاه اين مشكل پيش مى‌آيد كه از ديگران نه تنها احسان و نيكى، كه بدى و آزار مى‌بينم. همسايه ما ممكن است نيمه‌شب به كارى بپردازد كه آسايش را بر ما حرام كند؛ معلم ما با سختگيرى زياد و غيرمنطقى، تمام تعطيلات ما را خراب كند؛

[1]. عنكبوت: 69.

[2]. نحل: 128.

[3]. غرر الحكم، ح 6841.