برخى ظالمان را مجرم خوانده است.[1] اين بدان معناست كه حضرت موسى (ع) افزون بر موضع‌گيرى عملى در برابر ظالم، در سخن و شعار نيز به‌هيچ‌روى در كنار ظالم قرار نمى‌گيرد و اين را عهدى هميشگى و لازم‌الاجرا براى خود مى‌شمرد. در روايات نيز فرمان‌هاى صريحى داريم كه از كمك و يارى دادن به ظالمان منع كرده و ما را از عاقبت سوء اين هميارى مى‌ترساند و كيفر آن را خشم و سخط الهى مى‌داند. امام صادق (ع) در همين زمينه مى‌فرمايد:

«من أعان ظالما على مظلوم لم يزل الله عز وجل عليه ساخطا حتى ينزع عن معونته؛[2]

هر كه ستمگرى را در برابر ستمديده‌اى يارى رساند، پيوسته خداوند عزّ و جلّ بر او خشمگين باشد، تا آنگاه كه از كمك به ستمگر دست بردارد».

اين حديث به‌روشنى كيفر سنگين سخط و غضب الهى را براى همياران ظالم بيان مى‌دارد. گمان نرود كه اين هميارى حتماً بايد بزرگ و گسترده باشد يا هنگام ناچارى و نيازهاى اقتصادى و اجتماعى روا و مجاز است. حديث ديگرى از امام صادق (ع) ناظر به همين مسئله است. گويى كسى به دليل فشار مالى، به همكارى با ستمگران نياز داشته است و ازاين‌رو خواستار روشن شدن حكم همكارى با ظالم بوده است. متن حديث، خود گوياست:

الإمام الصادق (ع)- في قوله تعالى‌

: (وَ لا تَرْكَنُوا إِلَى الَّذِينَ ظَلَمُوا)

-: هو الرجل يأتي السلطان فيحب بقاءه إلى أن يدخل يده إلى كيسه فيعطيه؛[3]

[1]. ر. ك: يونس: 13 و 17؛ هود: 116؛ سجده: 22. نيز، ر. ك: ميزان الحكمة، باب، 2430« التحذير من اعانة الظالم».

[2]. ر. ك: ميزان الحكمة، ح 11618.

[3]. ر. ك: ميزان الحكمة، ح 11617.