رواياتى داريم كه به طور عمومى و كلى، يارى رساندن به برادر مسلمان را توصيه كرده و آثار ارزشمندى براى آن برشمرده است. براى نمونه، پيامبر اكرم (ص) مى‌فرمايد:

«من نصر اخاه المسلم وهو يستطيع ذلك نصره اللّه فى الدنيا والآخره؛[1]

هر كس برادر مسلمانش را يارى كند و مى‌تواند چنين كند، خداوند او را در دنيا و آخرت يارى مى‌رساند». همين معنا با الفاظى ديگر از پيامبر خدا (ص) اين‌گونه نقل شده است:

«اللّه فى عون المومن ما كان المؤمن فى عون أخيه؛[2]

خداوند در كار كمك به مؤمن است تا آنگاه كه او در حال كمك به برادرش است». همان‌گونه كه از معناى اين دو روايت كه نقل‌هاى مشابه ديگرى نيز دارند، هويداست، كمك و هميارى، مطلق است و هيچ قيدى ندارد. اين بدان معناست كه هرگونه يارى و كمك رساندن، مطلوب دين اسلام است. با اين‌همه، برخى يارى رساندن‌ها بيشتر توصيه شده است كه به آن‌ها اشاره و بر اين نكته تأكيد مى‌كنيم كه روايات، درواقع مصداق‌هايى براى مفهوم كلى تعاون در «برّ و تقوا» ارائه مى‌كنند، نه آنكه مفهوم تعاون و هميارى را به اين موارد منحصر و محدود كنند. زيرا آيه، مطلق است و پيام آن اين است كه هرچه نيكى و تقوا باشد، هميارى و همكارى در آن مطلوب است و بدين سان يكى از اصلى‌ترين پايه‌هاى ارتباط اجتماعى را بنيان مى‌نهد.

يارىِ دادخواهان‌

يكى از مصاديق مهم يارى رساندن به دادخواهان، دستگيرى از مظلومان و يارى دادن آن‌ها در برابر ظالم است. در روابط اجتماعى، گاه رابطه‌

[1]. حلية الاولياء، ج 3، ص 25.

[2]. الكافى، ج 2، ص 200، ح 5.