ايجاد آثار مثبت دلخواه را به گونه‌اى چشمگير بالا مى‌برند. برّ و نيكى، چيزى جز ايمان صادقانه در عرصه باور و شناخت و نيكى در ميدان عمل نيست؛ نيكى گسترده‌اى كه از عبادات فردى و اجتماعى آغاز مى‌شود و تا انفاق مالى و معاملات اقتصادى و مديريت‌هاى سياسى پيش مى‌رود. خوشبختانه آيه 177 سوره بقره، به مفهوم مورد نظر خداوند از «برّ» پرداخته و علامه طباطبايى به‌خوبى آن را تبيين كرده است: (لَيْسَ الْبِرَّ أَنْ تُوَلُّوا وُجُوهَكُمْ قِبَلَ الْمَشْرِقِ وَ الْمَغْرِبِ وَ لكِنَّ الْبِرَّ مَنْ آمَنَ بِاللَّهِ وَ الْيَوْمِ الْآخِرِ وَ الْمَلائِكَةِ وَ الْكِتابِ وَ النَّبِيِّينَ وَ آتَى الْمالَ عَلى‌ حُبِّهِ ذَوِي الْقُرْبى‌ وَ الْيَتامى‌ وَ الْمَساكِينَ وَ ابْنَ السَّبِيلِ وَ السَّائِلِينَ وَ فِي الرِّقابِ وَ أَقامَ الصَّلاةَ وَ آتَى الزَّكاةَ وَ الْمُوفُونَ بِعَهْدِهِمْ إِذا عاهَدُوا وَ الصَّابِرِينَ فِي الْبَأْساءِ وَ الضَّرَّاءِ وَ حِينَ الْبَأْسِ أُولئِكَ الَّذِينَ صَدَقُوا وَ أُولئِكَ هُمُ الْمُتَّقُونَ‌) «تنها اينكه روى‌هاى خود را [براى عبادت‌] به سوى مشرق و مغرب بگردانيد نيكى نيست؛ ولكن نيكى حقيقى [ايمان و رفتار] كسى است كه به خداوند و روز آخرت و فرشتگان و كتاب [آسمانى‌] و پيامبران ايمان آورد و مال خود را با آنكه آن را دوست [و بدان نياز] دارد از سر محبت خدا، به خويشان و يتيمان و فقيران و درراه‌ماندگان و سائلان و براى [آزادى‌] بردگان بدهد و نماز را برپا دارد و زكات بپردازد، و [وفادارى‌] وفاداران به پيمان خويش آنگاه كه پيمان بندند و به‌ويژه [استقامت‌] شكيبايان در سختى مالى و ضرر جسمى و هنگامه جهاد است. آن‌ها هستند كه راست گفته‌اند و آن‌ها هستند كه پرهيزكارند».

پيام آيه به گونه‌اى چكيده و كوتاه اين است كه نيكى در سه بُعد اعتقادى و عملى و اخلاقى است. اين آيه «برّ» و نيكى را عملى صورى و نمايشى و فقط رو به مشرق و مغرب كردن در نماز نمى‌داند، بلكه با