1. هميارى اجتماعى‌

(تَعاوَنُوا عَلَى الْبِرِّ وَ التَّقْوى‌ وَ لا تَعاوَنُوا عَلَى الْإِثْمِ وَ الْعُدْوانِ وَ اتَّقُوا اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ شَدِيدُ الْعِقابِ).[1]

«در هر كار خير و تقوا يكديگر را يارى دهيد و بر گناه و تجاوز همكارى نكنيد و از خدا پروا كنيد؛ كه همانا خداوند سخت‌كيفر است».

بنياد سنت‌هاى اجتماعى اسلام‌

علامه طباطبايى، مفسر كبير قرآن، عبارت شريفه‌ «وَ تَعاوَنُوا عَلَى الْبِرِّ وَ التَّقْوى‌ وَ لا تَعاوَنُوا عَلَى الْإِثْمِ وَ الْعُدْوانِ» را پايه و اساس سنّت اسلامى مى‌داند.[2] اين سخن قويم و استوار، هنگامى به دل مى‌نشيند كه ما معناى تعاون، برّ و تقوا و نيز اثم و عدوان را همان‌گونه كه قرآن، خود بيان كرده است، بفهميم و آنگاه در عمل، كمك رساندن به يكديگر را براى تحقق اين مفهوم از «برّ» دنبال كنيم. تعاون به معناى كمك‌رسانى به يكديگر و هميارى گروهى است. در تعاون، نيروهاى پراكنده جامعه دست به دست هم مى‌دهند و از طريق هم‌افزايى، قدرت مجموعى را افزايش مى‌دهند و با متمركز كردن آن روى يك نقطه و همسو كردن همه نيروها، توان‌

[1]. مائده: 2.

[2]. الميزان، ج 5، ص 163.