آماده تدبّر در معارف اين كتاب آسمانى مى‌نمايد، مانند: آشنايى با ادبيات عرب، آشنايى با سبك ويژه بيانى قرآن، آشنايى با جهان‌بينى قرآن، احاطه بر معارف قرآن، خالى بودن ذهن از پيش داورى در باره مفاهيم قرآنى، و از همه مهم‌تر، برخوردارى از بصيرت و نورانيت باطنى.

ب- تدبّر در متن قرآن‌

دومين پيش‌نياز هر مفسّرى، ذهنِ روشن و توانمند براى غور در مفاهيم عميق قرآنى است. در روايتى از امام زين العابدين عليه السلام آمده است:

آياتُ القُرآنِ خَزائِنُ، فَكُلَّما فُتِحَت خِزانَةٌ يَنبَغى لَكَ أن تَنظُرَ ما فيها.[1]

آيه‌هاى قرآن، گنجينه اند. بنا بر اين، هر گاه درِ گنجينه‌اى گشوده شد، سزاوار است كه به آنچه در آن است، بنگرى.

بديهى است كه هر چه آمادگى ذهنى مفسّر، افزون‌تر و او از نظر فكرى، توانمندتر باشد، از گنجينه معارف قرآن، گوهرهاى گران‌بهاترى را مى‌تواند استخراج نمايد.

ج- اتّصال به منبع وحى و الهام‌

سومين پيش‌نياز- كه متمّم و مكمّل امر اوّل و دوم است-، عبارت است از: منبع وحى و الهام، كه دسترسى به آن، براى پيامبر صلى الله عليه و آله و اهل‌

[1]. الكافى: ج 2 ص 609 ح 2.