تفسيرى على بن ابراهيم داخل كرده است. او زيدى‌مذهب و بنيان‌گذار فرقه «جاروديه» شمرده شده است.[1]

وضعيت حديثى و رجالى‌

از ابو الجارود بيش از صد حديث در كتب اربعه نقل شده است.[2] محدّثان مشهورى همچون: حسن بن محبوب، عبد اللَّه بن سنان، ابان بن عثمان، عبد اللَّه بن مغيره و محمّد بن سنان از او نقل روايت كرده‌اند.[3]

شيخ مفيد رحمه الله او و چند نفر ديگر از راويان احاديث عدد امامان و رؤيت ماه رمضان را اين گونه ستوده است:

من الأعلام الرؤساء المأخوذ عنهم الحلال و الحرام و الفتيا و الأحكام الذين لايطعن عليهم و لا طريق إلى ذمّ واحد منهم.[4]

از بزرگانى‌اند كه حلال و حرام و فتوا و حكم از آنها اخذ مى‌شود و ايراد و اشكال به آنها نمى‌توان وارد ساخت.

ابن غضائرى- كه به تضعيف راويانْ شهره است- درباره او به ملايمت سخن گفته و او را مدح كرده است:

زياد هو صاحب المقام، حديثه فى حديث أصحابنا أكثر منه فى الزيدية و أصحابنا يكرهون ما رواه محمّد بن سنان عنه و يعتمدون ما رواه محمّد بن بكر الأرحبى.[5]

او در حديث شيعه، داراى جايگاه مناسبى است. روايات او در ميان شيعه اماميه، بيش از زيديه است. عالمان ما تنها احاديث محمد بن سنان از او را ناپسند

[1]. الفهرست: ص 131 ش 303.

[2]. معجم رجال الحديث: ج 21 ص 77 و ج 7 ص 323.

[3]. معجم رجال الحديث: ج 21 ص 77.

[4]. الرسالة العددية: ص 26. مرحوم شيخ مفيد در صدد بيان احاديث رؤيت در ماه رمضان است. او پس از اين توصيف، برخى از روايات را نقل مى‌كند كه روايت محمّد بن سنان از ابو الجارود، يكى از آنهاست.

[5]. رجال ابن غضائرى: ص 61 ح 51.