مى‌شمارند؛ ولى احايث محمّد بن بكر ارحبى از او را معتبر مى‌دانند.

سخن ابن غضائرى حاكى از آن است كه احاديث ابو الجارود را پذيرفته است.

او تنها احاديثى را كه از طريق محمّد بن سنان از او نقل شده، مورد پذيرش عالمان نمى‌داند. اين نكته با توجّه به تفاوت طبقات و تضعيف محمّد بن سنان است و ارتباطى با عدم وثاقت ابو الجارود ندارد.

عالمان مشهور رجالى همانند نجاشى و شيخ طوسى، او را از منظر نقل روايت، تضعيف نكرده‌اند. تنها كشّى در كتاب رجالى خويش، احاديثى از امام صادق عليه السلام نقل كرده است كه به دگرگونى او و پشت كردن به حق و دروغگويى اشاره دارد.[1] ضعيف بودن اسناد تمامىِ اين متون، سبب كاهش اعتماد بدان مى‌گردد.[2]

نتيجه‌گيرى: با توجّه به مجموع قرائن ذكر شده بويژه روايت كردن اجلّاى اصحاب از ابو الجارود، توثيق عام شيخ مفيد، مدح نسبىِ ابن غضائرى و عدم تصريح به ضعف او توسط رجاليان، وثاقت او اثبات مى‌شود و احاديث او مورد پذيرش خواهد بود. گفتنى است كه در كتاب‌ معجم رجال الحديث‌، توثيق ابو الجارود به سبب واقع شدن او در كتاب‌ كامل الزيارات‌ و تفسير على بن ابراهيم‌ تقويت شده است؛[3] ولى به سبب عدم پذيرش اين مبنا و عدم تماميت ادّعاى حضور ابو الجارود در احاديث كتاب‌ تفسير القمى‌، اين گونه توثيق، مورد پذيرش نخواهد بود.[4]

مذهب ابو الجارود

مجموعه گزارش‌هاى رجالى، بر صحّت مذهب او در ابتداى عمر خويش و در زمان امامت امام باقر عليه السلام دلالت دارند. منابع رجالىِ شيعه، صراحتاً زيدى‌

[1]. رجال الكشّى: ج 2 ص 495 ش 413 تا 419.

[2]. ر. ك: معجم رجال الحديث: ج 7 ص 324.

[3]. ر. ك: معجم رجال الحديث: ج 7 ص 324.

[4]. ر. ك: كليات فى علم الرجال: ص 309- 320.