امام معصوم است كه در زمان ما بر امام مهدى عليه السلام انطباق مى‌يابد.

اين برهان را با ادبيات دينى مى‌توان به اين شكل مطرح كرد كه براى رشد و تعالى جامعه نيازمند حكومت دينى هستيم و كامل‌ترين شكل حكومت دينى، كه مى‌تواند به بهترين نحو انسان‌ها را به سوى كمال رهنمون سازد، حكومتى است كه امام معصوم در رأس آن باشد.

اشكال اين برهان اين است كه ربطى به مدعا، كه اثبات امام غايب است، ندارد؛ چون امام غايب در رأس حكومت نيست؛ بلكه امام حاضر، آن هم به شرط بسط يد و قدرت، مى‌تواند رياست حكومت را در دست بگيرد. از اين رو حتّى امامان پيشين عليهم السلام هم در زمان حضورشان در رأس حكومت نبوده‌اند. بنا بر اين جامعه آرمانى (مدينه فاضله) با واقعيت موجود تفاوت دارد.

11. برهان حساب احتمالات‌

شهيد سيد محمّدباقر صدر پس از ذكر دلايل نقلى، دليل عقلى براى وجود امام عصر را چنين بيان مى‌كند: در هفتاد سال غيبت صغرا اخبار و نامه‌هاى زيادى توسط نواب اربعه به مردم رسيد. اين نامه‌ها همه به يك خط و يك روش و يك انشا بود؛ گرچه توسط چهار نفر در طول هم ابلاغ مى‌شد. اين مطلب مسلم و مورد اجماع است. از سوى ديگر اين مطلب عقلًا قابل قبول نيست كه موضوع دروغى هفتاد سال مطرح شود و هيچ اشكال و شك و شبهه‌اى پيش نيايد. پس با حساب احتمالات اثبات مى‌شود كه احتمال دروغ بودن موضوع قابل اعتنا نيست.[1]

اين استدلال هم تمام نيست؛ چون بسيارى از دروغ‌ها هستند كه قرن‌ها جريان داشته و اقوامى بدانها معتقد بوده‌اند (مثل محور بودن زمين براى خورشيد و ديگر كواكب و سيّارات). افزون بر آن، شبهه و اشكال در ميان غير شيعيان وجود داشته‌

[1]. ر. ك: سخنى پيرامون حضرت مهدى عليه السلام از شهيد صدر، نور مهدى ص 41- 36.