زيباآفرينى و حكمت خداوند متعال است و رابطه آن دو را با خداوند، قوى‌تر مى‌سازد و زمينه نزديكى بيشتر به پروردگار و كمال معنوى را در آنها فراهم مى‌سازد، در لذّت بردن از يكديگر، افزايش محبّت بين آنها، احساس انس و الفت باهم، رضايت از همديگر و آرامش و خوش‌بختى آنها مؤثّر است.

تمايل به زيبايى‌ها، كشش فطرى در افراد انسانى است و در روند تعليم و تربيت، آن را به‌گونه‌اى بايد پرورش داد كه زيبادوستى در اخلاق و رفتار فرد، نمايان گردد.

امام على عليه السّلام در مورد افراد تربيت شده دينى مى‌فرمايد:

التّجمّل من أخلاق المؤمنين.[1]

زيباگرايى (و توجّه به زيبايى‌ها)، جزو خلق و خوى مؤمنان است.

ايشان در توصيه‌اش به مردمى كه در صدد رشد و تعالى خود هستند، مى‌فرمايد:

عوّد نفسك الجميل.[2]

خود را به امور زيبا عادت بده.

منظور، اين است كه به زيبايى‌هاى معنوى، آنچنان خو بگير كه در رفتارت جز زيبايى، چيز ديگرى بروز نكند. ازاين‌رو، مصداق‌هاى زيادى از صفات اخلاقى و معنوى، در احاديث، زيبا شمرده‌اند، مانند اينكه امام على عليه السّلام فرمود:

جمال الرّجل حلمه.[3]

زيبايى مرد، به حلم و بردبارى است.

نيز فرمود:

جمال الرّجل الوقار.[4]

زيبايى مرد، به وقار در رفتار است.

[1]. غرر الحكم و درر الكلم، ج 1، ص 307، ح 1175؛ ميزان الحكمة، ج 2، ص 778.

[2]. غرر الحكم و درر الكلم، ترجمه خوانسارى، ج 4، ص 328، ح 6229؛ ميزان الحكمة، ج 8، ص 3682.

[3]. غرر الحكم و درر الكلم، ج 3، ص 356، ح 4718؛ ميزان الحكمة، ج 2، ص 776.

[4]. غرر الحكم و درر الكلم، ج 3، ص 362، ح 4744؛ ميزان الحكمة، ج 2، ص 776.