هيچ‌كسى به ورطه گمراهى و سرگردانى نمى‌افتد، مگر به دليل احساس پستى‌اى كه در خودش مى‌يابد.

همچنين در منشأ بودن احساس حقارت براى رفتار تكبّرآميز و زورگويى به ديگران مى‌فرمايد:

ما من رجل تكبّر و تجبّر إلّا لذلّة وجدها فى نفسه.[1]

هيچ فردى، تكبّر نمى‌ورزد و با زورگويى با كسى رفتار نمى‌كند، مگر آن‌كه اين رفتارها از پستى‌اى است كه در خودش احساس مى‌كند.

2. اصل پرهيز از تبرّج‌

زيبايى‌ها موجب جاذبه ميان انسان‌ها مى‌شوند و روند ارتباط را تسهيل مى‌كنند و مى‌توانند شهوت جنسى را برانگيزند و موجب ارتباط جنسى نيز شوند. ازاين‌رو، در مواردى كه روابط جنسى منع شده‌اند، بايد از خودآرايى و نمايان ساختن زيبايى‌هاى خود پرهيز نمود.

اين امر، به عفّت و خويشتندارى جنسى جوانان، كمك شايانى مى‌نمايد و از تحريكات نابه‌جاى جنسى آنها جلوگيرى مى‌كند. بسيارى از آموزه‌هاى دين در قلمرو تربيت جنسى، بر همين اصل استوار است كه به‌جهت كثرت، تنها به سرفصل‌هاى آنها اشاره مى‌گردد. بحث حجاب و پوشش- كه آيات و روايات فراوانى درباره آن وارد شده-، بر همين منطق استوار است. پوشش مناسب، زيبايى‌هاى تحريك‌كننده را از ديد نامحرم پنهان مى‌سازد و بدين‌سان، زمينه انحراف جنسى را از ميان مى‌برد.

نهى از آراستن خود براى فرد نامحرم نيز در همين راستا قابل تحليل است؛ همچنين نهى استفاده از عطر در برخورد با نامحرم. تمايل فطرى انسان به بوى خوش، مى‌تواند زمينه ارتباط با نامحرم را فراهم آورد. ازاين‌رو، استفاده نكردن از عطر در برخورد با نامحرم، اين احتمال را از ميان مى‌برد.

[1]. الكافى، ج 2، ص 312؛ بحار الأنوار، ج 73، ص 225، ح 17.