هنگامى كه خداوند به بنده‌اش نعمتى مى‌دهد، دوست دارد آن را بر بنده‌اش مشاهده كند؛ زيرا خداوند زيباست و زيبايى را دوست دارد.

بنابراين، لازم است به زيبايى‌هاى خدادادى توجّه كرد و آنها را در وجود خود پذيرفت و به آن افتخار كرد و حتى با آراستگى و مشاهده زيبايى‌هاى خويش، از آثار روانى- عاطفى آن برخوردار گرديد. با اجراى اين اصل و شناسايى زيبايى‌هاى هر يك از دختر و پسر در خويش، فرد، نسبت به خود، نگرش مثبت پيدا مى‌كند، اعتماد به نفسش بالا مى‌رود، احساس ارزشمندى مى‌نمايد و در ارتباط با ديگران، احساس كمبود نمى‌كند ازاين‌رو، نسبت به بسيارى از انحرافات (از جمله انحراف جنسى) مصونيت مى‌يابد، مرتكب رفتارهاى نابه‌هنجار جنسى نمى‌شود و از آراستن‌هاى افراطى پرهيز مى‌نمايد.

احساس ارزشمندى و خودباورى در چنين فردى، باعث مى‌شود كه او نسبت به زندگى آينده خود خوشبين باشد و درباره آن، با خردمندى و صبر و حوصله تصميم بگيرد؛ برخلاف كسى كه به جنبه‌هاى گوناگون هستى و زيبايى‌هاى خويش پى نمى‌برد و خود را زيبا نمى‌داند و نگرش مثبتى نسبت به خود ندارد، احساس حقارت و پستى مى‌كند و در مقايسه با ديگران، آنها را از خود برتر، توانمندتر و موفّق‌تر مى‌داند. چنين فردى، آينده زندگى خويش را مبهم و تاريك مى‌بيند، تصميم‌گيرى‌هاى خردمندانه ندارد، درباره زندگى مشترك خود با ديگرى، به شرايط نامطلوب تن مى‌دهد و آرامش و خوش‌بختى را از خود و يا ديگرى سلب مى‌كند. اين گونه افراد، به دليل پستى و نازيبايى‌اى كه در خود احساس مى‌كنند، از انجام دادن رفتارهاى نابه‌هنجار، (بويژه رفتارهاى نابه‌هنجار جنسى) مصون نمى‌ماند. امام صادق عليه السّلام منشأ انحراف‌ها و گمراهى‌ها و انجام دادن رفتارهاى نابه‌هنجار را همين احساس حقارت و پستى در افراد مى‌داند و مى‌فرمايد:

ما من أحد يتيه إلّا من ذلّة يجدها فى نفسه.[1]

[1]. الكافى، ج 2، ص 312؛ بحار الأنوار، ج 73، ص 225، ح 17.