1. اصل توجّه به زيبايى‌هاى خويش‌

از آن جهت كه زيبادوستى، يك استعداد و تمايل فطرى و طبيعى است كه خداوند حكيم، آن را در وجود بشر سرشته است و فعل خدا هم بدون هدف نيست، بايد اين تمايل و استعداد، پرورش يابد و با جهت‌دهى آن به سوى اهداف در نظر گرفته شده آفرينش، رشد پيدا كند. شناسايى و توجّه هريك از دختر و پسر به زيبايى‌هاى گوناگون جسمى و روانى خود و شناخت زيبايى و هنرمندى خدا در خويشتن، شناخت نشانه‌اى از زيبايى‌هاى خلقت پروردگار است كه هر انسانى مى‌بايد از آن بهره‌مند باشد.

لازمه خردمندى انسان، اين است كه زيبايى‌ها و ظرافت‌هاى موجود در چينش و ساختار وجودى خويش را شناسايى كند و زيبايى آفرينش خدا را در خويش مشاهده نمايد. وى بايد باور كند كه در راستاى اهداف نظام هستى و موقعيت آفرينشى وى در اين نظام و باتوجّه به جنبه‌هاى گوناگون زيبايى در هر فرد، زيبا آفريده شده است و بهترين و نيكوترين مخلوق خداوندى محسوب مى‌گردد و به دليل زيبايى آفرينش اوست كه خداوند، خود را «احسن الخالقين»[1] خوانده و به خود تبريك گفته است.

توجّه به زيبايى‌هاى خويش و آشكار ساختن و بهره‌مندى از آن، از امورى است كه خداوند، آنها را دوست دارد. امام صادق عليه السّلام از امير المؤمنين عليه السّلام نقل مى‌كند كه فرمود:

إنّ اللّه جميل يحبّ الجمال و يحبّ أن يرى أثر النّعمة على عبده.[2]

خدا زيباست و زيبايى را دوست دارد و دوست دارد اثر نعمت‌هاى زيبايى را كه عطا كرده، بر بنده‌اش مشاهده نمايد.

امام رضا عليه السّلام نيز فرمود:

إذا أنعم اللّه على عبده بنعمة أحبّ أن يراها عليه لأنّه جميل يحبّ الجمال.[3]

[1]. ر. ك: سوره مؤمنون، آيه 14.

[2]. الكافى، ج 6، ص 438، ح 1؛ وسائل الشيعة، ج 5، ص 5.

[3]. الكافى، ج 6، ص 438، ح 4؛ وسائل الشيعة، ج 5، ص 5.