بنابراين، از بهترين مواردى كه مؤمن مى‌تواند از آن بهره‌مند گردد و سعادت خويش را رقم بزند، بعد از تقوا، زن شايسته است و وجود چنين زنى، زمينه رشد معنوى را فراهم مى‌سازد.

در اين‌گونه احاديث، يك نكته تربيتى مهم نهفته است و آن اين‌كه والدين در تربيت معنوى دختران خود بايد همّت و تلاش دوچندان داشته باشند؛ زيرا شايسته بودن زن، شايستگى جامعه را تضمين مى‌كند و فساد او، باعث فساد جامعه مى‌گردد.

ج. نياز انسان به همدم‌

كلمه انسان، از واژه انس گرفته شده و نشانه نياز انسان، به يك انيس و يار موافق است.

مؤيّد اين مفهوم، دو حديث زير است: حديث اوّل، در موضوع آشنايى حضرت آدم و حوا گفته شده است:

إنّ اللّه عز و جلّ خلق آدم من طين ثمّ ابتدع له حوّاء ... فقال آدم: يا ربّ ما هذا الخلق الحسن فقد آنسنى قربه و النّظر إليه؟ فقال اللّه: يا آدم هذه أمتى حوّاء. أفتحبّ أن تكون معك تؤنسك و تحدّثك، تكون تبعا لأمرك؟ فقال: نعم يا ربّ و لك بذلك علىّ الحمد و الشّكر ما بقيت ....[1]

پس از اين‌كه خداوند، آدم را از گل آفريد، حوّا را براى او خلق كرد ... پس آدم گفت: پروردگارا! اين مخلوق نيكو كيست كه نگاه كردن و نزديك بودن به او، مرا مأنوس مى‌كند؟ خداوند فرمود: «اى آدم! اين بنده من حوّاست. آيا دوست دارى نزد تو باشد و أنيس و هم‌صحبت تو گردد؟». پس گفت: آرى اى پروردگار! و به خاطر اين نعمت، تا زنده هستم، شكرگزار تو خواهم بود.

حديث بعدى، در مورد وجه تسميه زنان به نساء آمده است. امام صادق عليه السّلام مى‌فرمايد:

سمّى النّساء، نساء، لأنّه لم يكن لآدم أنس غير حوّاء.[2]

[1]. كتاب من لا يحضره الفقيه، ج 3، ص 380؛ وسائل الشيعة، ج 20، ص 13.

[2]. المحاسن، ص 336؛ بحار الأنوار، ج 11، ص 109.