زيادى دارد يا تحت شرايط تنيدگى‌زا قرار گرفته است (ايبل، 1992 م). اين اختلال پيش از هجده‌سالگى شروع مى‌شود و معمولا در مردان ديده مى‌شودMSD -Vi -RT ، 2000 م وMSD -Vi -، 1994 م).

اشخاصى كه دچار اين اختلال‌اند، غالبا در برخورد با جنس مخالف، ناپخته عمل مى‌كنند و در روابط بين فردى، با مشكل روبه‌رو مى‌شوند. بيش از نيمى از آنها با اين كه ازدواج مى‌كنند، امّا روابط جنسى‌شان معمولا رضايت‌بخش نيست (ايلير و لايتون، 1981 م، موهرو و همكاران، 1964 م). بسيارى از آنها نيز در مورد مردانگى خود ترديد دارند و يا مى‌ترسند و برخى ديگر نيز آشكارا يك رابطه قوى انحصارطلبانه با مادر خود دارند.

عورت‌نمايى از ديدگاه اسلامى، حرام و رفتار نابه‌هنجار تلقى شده است.

پيامبر صلّى اللّه عليه و اله با اشاره به حرمت اين رفتار مى‌فرمايد:

.. لا ينظر اللّه إلى كاشف عورة.[1]

خداوند، به كسى كه عورت‌نمايى مى‌كند، با نظر رحمت نگاه نمى‌كند.

نيز آن حضرت باتوجّه به جواز كشف عورت براى همسر مى‌فرمايد:

... احفظ عورتك إلّا من زوجتك ...[2]

عورت خود را بايد بپوشانى و جز براى كسى كه با تو ازدواج كرده است، آشكار ننمايى.

امام صادق عليه السّلام با اشاره به حرمت نمايشگرى عورت براى ديگران، به اثر منفى آن در ابتلا به بيمارى پرداخته و به معلّى بن خنيس- كه از درد آلت، رنج مى‌برد و از امام، علاجى را تقاضا كرده بود-، فرمود:

إنّك كشفت عورتك فى موضع من المواضع، فأعقبك اللّه هذا الوجع و لكن عوّذه بالعوذة الّتى عوّذ بها أمير المؤمنين أبا واثلة ثمّ لم تعد.[3]

[1]. الغدير، ج 9، ص 288؛ كنز العمّال، ج 7، ص 330؛ المستدرك على الصحيحين، ج 3، ص 257.

[2]. سنن أبى داوود، ج 2، ص 251؛ كنز العمّال، ج 9، ص 390.

[3]. طبّ الأئمة عليهم السّلام، ص 31؛ بحار الأنوار، ج 95، ص 83، ح 1.