كوچه، خيابان، پارك، سينما، كافه، رستوران، كنار دريا، استخر، اتوبوس، قطار، راه‌آهن و در برابر مدارس دخترانه) و يا اماكنى كه در ديد همسايگان و رهگذران است (مثل: حياط منزل، باغ و اتاقى كه از آن‌جا خيابان و يا خانه همسايه ديده مى‌شود)، دست به اين عمل مى‌زنند، اعم از اين‌كه در برابر جنس مرد يا زن و خردسال يا بالغ باشد. شايد بتوان گفت كه صد در صد افراد مبتلا به اين انحراف، مرد هستند.

منحرفان خودنمايى جنسى، افرادى مطيع و آرام‌اند، احساس بى‌كفايتى، حقارت و ناامنى در روابط شخصى‌شان مى‌كنند و غالبا در خانواده‌هاى سختگير و بدرفتار پرورش مى‌يابند. عامل روان پويايى نمايشگرى، اظهار مردانگى با نشان دادن آلت و مشاهده واكنش قربانى (ترس، حيرت يا تنفّر) است. اين مردها به‌طور ناخودآگاه، احساس اختگى و ناتوانى جنسى مى‌كنند. همسران مردهاى نمايشگر، غالبا جانشين مادرى مى‌شوند كه بيمار، ضمن دوران كودكى، وابستگى شديدى به او داشته است.

گاهى نيز خودنمايى جنسى، يكى از راه‌هاى ابراز «خصومت» است.

عورت‌نما، نيازى تكانشى و غيرقابل مقاومت، به نشان دادن آلت خود دارد. وى اين كار را همراه اضطراب، افسردگى و شرمى كه در نتيجه آن احساس مى‌كند، انجام مى‌دهد. به نظر مى‌رسد كه اقدام به عورت‌نمايى يا همان خودنمايى جنسى، اغلب با احساسات ترس و بى‌قرارى و برانگيختگى جنسى شروع مى‌شود. وقتى اين احساسات، بر فرد چيره شد، در پى رهايى از آن برمى‌آيد.

شخص مبتلا، ميل عودكننده‌اى براى نمايش آلت تناسلى خود به ديگر افراد (تقريبا هميشه به جنس مخالف) دارد. فرد، با تخيّلات ناشى از اين عمل، برانگيخته مى‌شود. همچنين با اين‌كه او ممكن است اين اميال را عملى كند، امّا به‌ندرت سعى مى‌كند با شخصى كه نسبت به او نمايشگرى داشته است، فعاليت جنسى انجام دهدMSD -Vi -RT 1994 م و ايبل، 1992 م). چنين شخصى مى‌خواهد تا شوكى ايجاد كند و گاهى اوقات، خود را در يك حالت خاص و براى مدّت كوتاهى، به همسايه خاصّى نشان مى‌دهد. اين اميال، نوعا زمانى تشديد مى‌شوند كه شخص، وقت آزاد