صلاح و پرهيز از فساد مى‌كشاند و سلامت روان را براى آنان به دنبال دارد و در نتيجه، نسل جامعه، سالم پرورش مى‌يابد و جامعه، سالم مى‌شود.[1]

هدف اسلام، تربيت «انسان كامل» است و انسان كامل، جز در سايه ارضاى متعادل نيازهاى روحى و جسمى‌اش شكل نمى‌گيرد و آموزش در ارتباط با رشد جنسى و چگونگى تنظيم روابط و ايجاد تعادل روانى در اين زمينه، نقش اساسى در سلامت روانى جامعه دارد. ازاين‌رو، دين، به آموزش در اين خصوص مى‌پردازد و در موارد ضرورى، با صراحت، ولى بدون پرده درى، مسائل لازم را (چه در قرآن و چه در روايات) آموزش داده است. مثلا در قرآن، از آموزش كودكان براى ورود به اتاق والدين گرفته تا افرادى كه ازدواج با آنها جايز است و محدوده رفتار جنسى به‌هنجار و نابه‌هنجار، ذكر شده است. در روايات، حتّى به ريزمسائل مربوط به رفتار جنسى، ساعات مناسب براى رابطه زناشويى، روابط كودكان با والدين، روابط كودكان با جنس مخالف و همجنس، شرايط ازدواج، ويژگى‌هاى يك همسر خوب و ... پرداخته شده است.

البته بحث تربيت جنسى و آموزش جنسى و نحوه آن، بحث دقيق و ظريفى است كه اگر به دقّت و موشكافانه بررسى نشود، مى‌تواند نتايج معكوسى به بار آورد. مثلا در زمينه پاسخ دادن به سؤالات كودكان و نوجوانان، ما با دو مسئله متضاد روبه‌رو هستيم. از طرفى، عدم ارائه اطّلاعات به كودكان، باعث مى‌شود كه آنها اين اطّلاعات را از منابع نامناسب به دست آورند و احيانا اطّلاعات غلطى به دست آورند كه به بهداشت روان آنها صدمه برساند. از طرف ديگر، ارائه اين اطّلاعات حتّى به صورت كلّى، ممكن است باعث تحريك جنسى آنها شود. اين، مسئله‌اى است كه تحقيقاتى گسترده، بدان نيازمند است.

در آموزش جنسى، انتخاب الفاظ و عبارات، اهميّت ويژه‌اى دارد؛ زيرا اين‌

[1].« تربيت جنسى در دوره‌هاى كودكى، نوجوانى و جوانى از ديدگاه اسلامى»، علينقى فقيهى( مندرج در: