و در حالى كه دود (بخار) بودند، از بيم تو فرمانت را اجابت كردند و فرمان‌بردارانه آمدند و فرشتگان در ميان آنها تو را تسبيح و تقديس مى‌كردند، و در آنها نورى بر روى سياهىِ تاريكى قراردادى و پرتوى از روشنايى خورشيد در روز، و در آنها رعد قرار دادى كه تو را تسبيح و ستايش مى‌گويند. پس، از عزّت توست كه نور تاريكى‌ات آشكار مى‌شود، و در آنها (آسمانها) چراغ‌هايى قرار دادى كه به واسطه آنها در تاريكى‌هاى سرگردانى، راهيابى مى‌شود.

پس بزرگى تو- اى خداى!- كه آسمان‌هايت را آفريدى و زمينت را گستردى؛ آن را بر روى آب گستردى، و بر روى جريان موج متلاطم، نگاهش داشتى، و آشكارا رامَش ساختى، و در برابر تو سر طاعت فرود آورد، و از تو شرم كرد، و امواج آن در برابر قدرت تو خاضع شد، و پس از درياها، رودها در آن شكافته شد، و پس از رودها، جويبارها، و پس از جويبارها، چشمه‌هاى جوشان، و سپس از آن، نهرها و درخت‌ها و ميوه‌ها را پديد آوردى. آن گاه، بر روى آن، كوه‌ها را قرار دادى، و بر روى آب، ميخكوبشان كردى. پس كوه‌ها و صخره‌هايش از تو فرمان بردند.

بزرگى تو اى خداوند! پس كيست كه با ستودنش از پس ستايش تو بر آيد؟ يا كيست كه با وصف خود، توان وصف تو را داشته باشد؟ تو ابرها را مى‌گسترانى، و بندگان را آزاد مى‌كنى، و به حقْ حكم مى‌كنى و تو بهترينِ داورانى. خدايى جز تو نيستْ منزّهى تو. دستور داده‌اى كه براى هر گناهى، از تو آمرزش بخواهيم.

خدايى جز تو نيست. منزّهى تو. آسمان‌ها را از [ديده‌] مردم پوشاندى. خدايى جز تو نيست. منزّهى تو. تنها بندگان زيرك تو اند كه از تو مى‌ترسند.

گواهى مى‌دهيم كه تو خدايى نيستى كه ما پديدت آورده باشيم، و پروردگارى نيستى كه نامش از ميان برود، و تو را شريكانى نيست كه هم آنها را بخوانيم و هم تو را ياد كنيم، و هيچ كس در آفريدن ما ياريت نكرده است تا كه در تو شك كنيم. گواهى مى‌دهيم كه تو يگانه‌اى و بى‌نياز. نه زاده‌اى و نه زاده شده‌اى و هيچ كس همتاى تو نيست».

115. عيسى بن مريم عليه السلام: خدايا! اى آفريننده جان از جان! و اى بيرون آورنده جان از