«وَ لَنْ تَرْضى‌ عَنْكَ الْيَهُودُ وَ لَا النَّصارى‌ حَتّى‌ تَتَّبِعَ مِلَّتَهُمْ قُلْ انَّ هُدَى اللَّهِ هُوَ الْهُدى‌ وَ لَئِنِ اتَّبَعْتَ اهْوائَهُمْ بَعْدَ الَّذى‌ جائَكَ مِنَ الْعِلْمِ ما لَكَ مِنَ اللَّهِ مِنْ وَلِىٍّ وَ لا نَصيرٍ»[1]

[يهودان و نصارا از تو خوشنود نمى‌شوند تا به آيينشان گردن نهى. بگو: هدايت، هدايتى است كه از جانبِ خدا باشد. اگر از آن پس كه خدا تو را آگاه كرده است از خواسته آنها پيروى كنى، هيچ ياور و مددكارى از جانبِ او نخواهى داشت.]

در نماز جمعه قبلى كه من خدمتِ شما رسيدم، در خطبه دوم، مطالبى در مورد مصالحه و همكارى با آمريكا، خدمتِ شما عرض كردم و قول دادم كه بقيه مطالب را ان‌شاءاللّه در نماز جمعه آينده خدمتتان عرض كنم. اما در طول اين مدت، به فضل و عنايت پروردگار، جريان‌هاى بسيار بموقع و خوبى را ناظر بوديم كه ديگر زمينه‌اى براى آنچه من مى‌خواستم خدمتتان عرض كنم، باقى نمانده است.

در اين مدت، مقام رهبرى با قاطعيت و روشنى و به طور مستدل، بسيار عالى در باره مصالحه با آمريكا، صحبت كردند. بعد از ايشان، اعضاى هيئت دولت، نمايندگان مجلس، ائمه جمعه، نهادها، دانشجويان و مردم، همگى موضوعِ عدم تسليم و تأكيد بر استقلال در برابر آمريكا را پيگيرى نمودند. در نتيجه، الحمد للّه پرونده تسليم در برابر آمريكا بسته شد.

البته در اثر جريان‌هاى اخير و گفته‌ها، نوشته‌ها، بيانات و اعلاميه‌هايى كه در باره مصالحه و تسليم در برابر آمريكا ابراز شدند، روشن شد كه ديگر كسى نبايد در باره همكارى با آمريكا، حرف بزند و چيز بنويسد.

سخن گفتن در اين باره، صلاح نيست.

بر خلاف آرمان‌هاى انقلاب است. اظهار اين گونه مطالب، مانند زهر براى جامعه ما كشنده است.

من فكر مى‌كنم كه بعضى‌ها فهميدند كه ديگر نبايد در اين باره صحبت كنند و چيز بنويسند. به نظر من، تنها يك نكته باقى مانده است كه آن را هم من خدمتتان عرض مى‌كنم. آن نكته، اين است كه ديگر نه تنها بايد در باره مصالحه با آمريكا صحبت نكنند و چيزى ننويسند، بلكه حتى بايد در اين باره، فكر هم نكنند.

بعضى‌ها ممكن است با خود چنين فكر كنند كه ما داراى مشكلات اقتصادى و سياسىِ مختلفى هستيم. امّ الفساد، آمريكا است. او اين مشكلات را خلق مى‌كند.

مى‌تراشد و به ما تحميل مى‌كند. ما را محاصره اقتصادى مى‌كند، عليه ما دروغ‌پراكنى مى‌كند، به ما تهمت مى‌زند، ثروت‌هاى ما را بلوكه كرده است. به طور پيوسته، از نظر سياسى عليه ما شيطنت مى‌كند و خلاصه در هر موردى براى ما اسبابِ زحمت مى‌شود.

با توجه به اين شرايط، چه ايرادى دارد كه ما با آمريكا كنار بياييم تا نه تنها كارى با ما نداشته باشد و ما را به حالِ خود رها كند، بلكه شايد كمك‌هايى هم به ما بكند؟ صحبت كردن و مقاله‌نويسى در اين باره، چه اشكالى دارد و چرا گفته مى‌شود كه اين گونه سخنان، زهرِ كشنده است.

عرض من اين است كه ما در باره آمريكا نبايد چنين سخنانى را بر زبان بياوريم و حتى در محافل خصوصى و خانوادگى و خطاب به همسر و فرزندانمان نيز نبايد چنين اظهاراتى بكنيم. بالاتر از آن، حتى در اين باره، فكر هم نكنيم.

اين درست است كه مملكتِ ما داراى برخى مشكلات اقتصادى و غير اقتصادى‌

[1]- سوره بقره( 2)، آيه 120.