آمريكا همكارى كنيم. من عرض كردم، اين رابطه‌اى كه شما دنبالش هستيد، اسمش همكارى نيست. اسمش تسليم شدن است. شما مى‌خواهيد ما با آمريكا ارتباط برقرار كنيم كه به او چه بگوييم؟ به او بگوييم:

آقا، ما را ببخشيد! خيال مى‌كنيد همين كه از آمريكا عذرخواهى كنيد، او شما را مى‌بخشد.

واللَّه نمى‌بخشد.

در اواخر جنگ تحميلىِ عراق عليه ايران، هنگامى كه جبهه جنگ به حوالىِ بصره عراق كشانيده شده بود، من خدمتِ حضرت امام رحمه الله رسيدم و به ايشان عرض كردم، ما خاك كشورمان را پس گرفته‌ايم. مشكلِ اشغال كشورمان برطرف شده است. اكنون جنگ به خاك عراق كشيده شده‌است. به نظر من، بهتر است به مرزهاى خودمان باز گرديم؛ زيرا من مى‌ترسم اين قضيه مانند فلان مورد شود و هدفِ ما تأمين نشود. حضرت امام رحمه الله فرمودند: بله، قبلًا ما مى‌توانستيم اين گونه تصميم بگيريم. وقتى كه ما خاكِ كشورمان را پس گرفتيم، من نظرم اين بود كه جنگ را تمام كنيم. اما شما حالا اين حرف را مى‌زنيد؟! اكنون ديگر براى گرفتنِ اين تصميمْ دير شده است. اكنون ديگر بيانِ اين حرفْ كفر است؛ زيرا اگر آمريكا و عراق، اين حرف را از ما بشنوند، در ما احساسِ ضعف مى‌كنند، و ديگر تا نفَس مى‌كشيم، دست از سرِ ما بر نمى‌دارند.

اما اكنون عده‌اى آمده‌اند و مى‌گويند:

ما بايد به سوى آمريكا برويم! و خيال مى‌كنند آمريكا منتظر صلح و سازش است. اينها خيال مى‌كنند اگر ما با آمريكا مصالحه كنيم، مشكلات داخلى و خارجىِ ما را حل مى‌كند.

ما را در تصميم‌گيرى در باره عراق سهيم مى‌كند و ...

اگر ضرورت ايجاب كند، من پرونده‌ها را افشا مى‌كنم و مى‌گويم كه چه پرونده‌هايى از افراد وجود دارد. اين حرف‌ها چيست كه بر زبان مى‌آورند؟! اين احتمال هم وجود دارد كه ان‌شاءاللَّه خيلى نظرِ بدى هم نداشته باشند و شيطانْ آنها را گول زده باشد. درِ توبه هنوز براى آنها باز است. اين را هم بدانند كه اگر بخواهند به اين حركتْ ادامه دهند، رهبر و دولت اجازه نخواهند داد و مردم نيز وظيفه خودشان را مى‌دانند و به آن عمل خواهند كرد. (شعار نمازگزاران: «ملت ما بيدار است، از آمريكا بيزار است»)

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحيمِ قُلْ يا ايُّهَا الْكافِرُونَ لَا اعْبُدُ ما تَعْبُدُونَ وَ لَا انْتُمْ عابِدُونَ ما اعْبُدُ وَ لَا انَا عابِدٌ ما عَبَدْتُمْ وَ لَا انْتُمْ عابِدُونَ ما اعْبُدُ لَكُمْ دينُكُمْ وَ لِىَ دينٌ‌[1] و السلام عليكم و رحمة اللّه و بركاته.

93 جمعه 28 آبان 1372- دانشگاه تهران مهم‌ترين عنوان: مصالحه با آمريكا

خطبه اول‌

بسم اللّه الرّحمن الرّحيم‌

الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمينَ بارِئِ الْخَلائِقِ اجْمَعينَ وَ الصَّلاةُ وَ السَّلامُ عَلى‌ سَيِّدِنا وَ نَبِيِّنَا الْعَبْدِ الْمُؤَيَّدِ وَ الرَّسُولِ الْمُسَدَّدِ الْمُصْطَفَى الْأَمْجَدِ حَبيبِ الهِ الْعالَمينَ ابِى الْقاسِمِ مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ وَ اصْحابِهِ الطَّيِّبينَ الطَّاهِرينَ الْمَعْصُومينَ الْمَظْلُومينَ الْمُكَرَّمينَ.

عِبادَ اللَّه! اتَّقُوا اللَّهَ فَانَّ التَّقْوى‌ زادُ الآخِرَةِ.

بندگان خدا! پرهيزكار باشيد. تقواى فكرى و عملى پيشه كنيد. روح و اعضاى بدنِ شما با تقوا باشند. بهترين زاد و توشه سفر آخرتْ تقوا است.

خداوند سبحان مى‌فرمايد:

[1]- سوره كافرون( 109).