پس بر آنان گواه باش.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحيمِ انَّا اعْطَيْناكَ الْكَوْثَرَ فَصَلِّ لِرَبِّكَ وَ انْحَرْ انَّ شانِئَكَ هُوَ الْابْتَرُ[1]

خطبه دوم‌

بسم اللّه الرّحمن الرّحيم‌

الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمينَ وَ الصَّلاةُ وَ السَّلامُ عَلى‌ سَيِّدِنا وَ نَبِيِّنا ابِى الْقاسِمِ مُحَمَّدٍ وَ عَلى‌ عَلِىٍّ اميرِ الْمُؤمِنيٍنَ وَ عَلى‌ فاطِمَةَ الزَّهْراءِ وَ عَلى‌ سِبْطَيْهِ الْحَسَنِ وَ الْحُسَيْنِ وَ عَلِىِّ بْنِ الْحُسَيْنِ وَ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِىٍّ وَ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ وَ مُوسَى بْنِ جَعْفَرٍ وَ عَلِىِّ بْنِ مُوسى‌ وَ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِىٍّ وَ عَلِىِّ بْنِ مُحَمَّدٍ وَ الْحَسَنِ بْنِ عَلِىٍّ وَ الْحُجَّةِ الْقائِمِ الْمُنْتَظَرِ الْمَهْدِىِّ صَلَواتُ اللَّهِ وَ سَلامُهُ عَلَيْهِمْ اجْمَعينَ.

به مناسبت هفته بسيج، چند كلمه‌اى در باره بسيج، خدمتتان عرض مى‌كنم. بسيج، خدمات صادقانه و مخلصانه و با ارزش و بسيار فراوانى به اين سرزمين و ملت ايران نموده است.

در روزهاى نياز اسلام و انقلاب، رزمندگان بسيج، از خود و خانواده خود و نيازهاى فردى و خانوادگى خود گذشتند و در فعاليت‌هايشان، اولويت را به انقلاب و دفاع مقدس دادند.

اكنون ما بايد تلاش كنيم تا قلب رزمندگان بسيج از رفتار و گفتارِ ما آزرده خاطر نباشد.

آزرده كردنِ رزمندگان، كارى غير انسانى، غير اسلامى و خلافِ رضاى پروردگار است.

ما به بسيجيان مديونيم؛ زيرا آنها جبهه‌هاى جنگ و دفاع مقدس را اداره مى‌كردند و از اين مرز و بوم و آب و خاك و انقلاب و دستاوردهاى آن دفاع مى‌نمودند. ما بايد دين خود به بسيجيان را احساس كنيم. بسيجيان از خدماتِ گذشته خود پشيمان نيستند و هنوز هم از خدمت كردنْ دريغ ندارند و اگر نياز يا شرايطِ سختى پيش بيايد، باز آماده فداكارى و از خود گذشتگى هستند.

ما نبايد تاريخِ گذشته خود و خدمات بسيج را فراموش كنيم. اگر ما شاكرِ زحمات و تلاش‌هاى رزمندگان بسيجى نباشيم، آثار بسيار شومى در پى خواهد داشت. خدا را گواه مى‌گيرم كه احساس من اين است كه وجود امنيت در اين كشور و اينكه ما الان در كشور با آرامشِ خيالْ زندگى مى‌كنيم، در سايه زحماتِ بسيجى‌ها است.

رزمندگان بسيجى با تلاش‌هاى فراوان و تحملِ سختى‌ها و بى‌خوابى‌ها و مفقود الاثر و شهيد شدن، اين امنيت و آرامش را براى اين مملكت به ارمغان آورده‌اند. هر گاه كه خداوند به ما عنايتى فرموده، به احتمال قوى، آن عنايتِ الهى نتيجه نيت‌هاى صادقِ رزمندگان بسيجى بوده و ان‌شاءالله در آينده نيز در كنارِ آنها، مشمول عنايات پروردگار خواهيم شد.

اكنون نيز بسيجيان، انتظار زيادى از ما ندارند؛ اما ما بايد تلاش كنيم تا در حدّ امكاناتمان خواسته‌هاى آنها را برآورده كنيم و هميشه برخوردهايمان به گونه‌اى باشد كه آنها را راضى نگه داريم و هر گاه پاى اولويت به ميان آمد، اولويت را به بسيجى‌ها بدهيم.

الحمد للّه اكنون در كشور ما، فعاليت‌هايى در زمينه امور فرهنگى مانند مقابله با تهاجم فرهنگى، زدودن فرهنگ غربى، فرهنگ به معناى عام و ... صورت مى‌گيرد.

تنها در صورتى مى‌توان مشكلات فرهنگى را برطرف نمود كه همه ما به طور دسته‌جمعى همكارى كنيم. به عنوان مثال، در مورد كلاس‌هاى آموزشى، فردِ آگاهى به من مى‌گفت: ما صد هزار كلاسِ آموزشى در سطح كشور كم داريم. دولت، ساليانه با همكارى مردم نيكوكار، بيست هزار كلاس مى‌سازد. اين بيست هزار كلاس، به اندازه نيازِ

[1]- سوره كوثر( 108).