نفرموديد؟ معصوم عليه السلام فرمود: عمّار هم يك لحظه سرگيجه گرفت؛ اما به سرعتْ خودش را يافت و بازگشت. به دليلِ همين لغزش‌ها و گمراهى‌ها، در روايات، روزِ پس از ارتحال پيامبراكرم صلى الله عليه و آله، «روز فتنه» ناميده شده است.

قرآن شريف هم مى‌داند كه مسلمانان بايد با چنين روزى مواجه شوند. براى اينكه آنها خود را آماده كنند تا نلغزند و به سرنوشتِ شومِ اكثر انقلاب‌ها مبتلا نشوند، قرآن مى‌فرمايد:

«انَّكَ مَيِّتٌ وَ انَّهُمْ مَيِّتُونَ»[1]

[تو مى‌ميرى و آنها نيز مى‌ميرند.]

از ابتداى پيروزى انقلاب اسلامى، ما در تب و تابِ چنين روزى بوديم. يكى خواب مى‌ديد. ديگرى دعا مى‌كرد. آن يكى، نذر مى‌كرد.

در دورانى كه ما در زير سايه حضرت امام (رضوان الله عليه) زندگى مى‌كرديم، رحلت ايشان، آن قدر براى ما سنگين بود كه هر وقت با دوستان بسيار نزديك مى‌نشستيم و مى‌خواستيم چنين روزى را مطرح كنيم و در باره آن بحث كنيم، نه دلمان مى‌آمد، نه زبانمان گردش مى‌كرد و نه به خود اجازه مى‌داديم؛ اما با مشيّتِ خداوند، چنين لحظه‌اى در شبِ چهاردهم خرداد فرا رسيد. اكنون بيست و يك روز از آن روز مى‌گذرد. مصيبت رحلتِ حضرت امام، يك فاجعه بسيار بزرگ بود.

دوستان انقلاب از چنين روزى بسيار مى‌ترسيدند و از آن مى‌لرزيدند. دشمنان انقلاب هم اميد فراوان به اين روز داشتند.

چنين روزى آمد و گذشت. قلب‌ها لرزيد.

دل‌ها فرو ريخت. چشم‌ها اشكبار شد. جهان، تيره و تار شد. رهبر از ميان ما رفت.

در اين بيست روز، تجربه نشان داد كه امت اسلامىِ ما در پيشگاه خداوند، بسيار عزيز و محترم است و عنايات پروردگار شامل حالِ ماست. ما بايد بسيار شاكر و سپاسگزار از پروردگار باشيم كه آن سرنوشت شومِ اكثرِ انقلاب‌ها، براى انقلاب اسلامى ايران پيش نيامد.

الحمد للّه به لطف پروردگار، آن چيزى كه مايه اميد دشمنان و موجبِ ترس دوستان بود، در انقلاب اسلامى پيش نيامد. اكنون به فضل پروردگار، نه تنها انقلاب، كشور، وحدت و نيروهاى مسلحِ ما، مخدوش نشده‌اند بلكه با قدرت و انسجامِ بيشتر به حياتِ خود ادامه مى‌دهند. (تكبير نمازگزاران)

انسجام و موفقيتِ انقلاب اسلامى ايران، پس از رحلت حضرت امام (رضوان الله عليه) دو عامل بسيار مهم داشت.

اولين عامل، حضور آگاهانه مردم در صحنه بود. دشمنان انقلاب كه در كمين مى‌نشينند، مى‌گويند: رهبر مُرد. نفوذ رفت.

مردمْ متفرق شدند. مسئولان تنها ماندند.

بنا بر اين، روز مرگ رهبر يك انقلاب، روز هجوم بر آن انقلاب و نابودىِ آن است.

اما در انقلاب اسلامى ايران، در نتيجه هوشيارى، بيدارى، فداكارى، از خود گذشتگى، ايمان و تسليم مردم، تمام اميدهاى دشمنان بر باد رفت.

دشمنان انقلاب مى‌گفتند: مردم از انقلاب اسلامى ايران، راضى نيستند. آنها را به زور نگه داشته‌اند. سايه حضرت امام، مردم را نگه داشته است. بنا بر اين، تا امامْ چشم‌هاى خود را ببندد، با وجود اين مشكلات اقتصادى و مشكلات ناشى از جنگ، مردم اگر بر سر مسئولان نريزند و آنها را نابود نكنند، حد اقل خود را كنار مى‌كشند و ديگر از انقلابْ حمايت نمى‌كنند.

هنگامى كه حضرت امام رحلت فرمود، آن تشييع جنازه ده ميليونى صورت گرفت.

[1]- سوره زمر( 39)، آيه 30.