يك سال، فريب خورده و روزنامه «مجاهد»[1] خوانده يا فروخته يا كارهاى تندترى انجام داده است و اكنون هم به اشتباه خود پى برده و پشيمان شده است، آيا راه بر او بسته است؟

من اعلام مى‌كنم: كسانى كه واقعاً پشيمان شده‌اند و مى‌خواهند به آغوش مردم برگردند، راه بازگشت برايشان باز است؛ اما آنها كه مى‌خواهند فريبكارى كنند، در ظاهر توبه نمايند، اما باز به دنبال منفجر كردن بمب و كشتار مردم باشند، آنها خود، راه بازگشتشان را بسته‌اند.

بعضى از افراد گروهك‌ها با ما تماس مى‌گيرند و مى‌گويند: ما واقعاً از گذشته خود پشيمان شده‌ايم و توبه نموده‌ايم، مى‌خواهيم از گروهك‌ها جدا شويم؛ اما گروهك‌ها، ما و خانواده‌مان را تهديد به قتل مى‌كنند، چه كار بايد بكنيم؟ من در پاسخ مى‌گويم: نظام و دولت بايد اين گونه افراد و خانواده‌شان را تحت حمايت بگيرد و سلامتىِ اينها را تضمين كند.

از اين گذشته، بدانيد كه بيشتر تهديدهاى گروهك‌ها، تهديد دروغين و بلوف است.

در مواردى مانند انفجار ساختمان نخست‌وزيرى، يك عامل نفوذى، چندين ماه آمده است به صورت منافقانه در آنجا كار كرده، جلب اطمينان كرده، بعد در يك فرصتى، زهر خود را ريخته است.

اين گونه عمليات، نه دليل ضعف و سهل‌انگارى آن دستگاه است و نه دليل قوّت و اقتدار آن عامل نفوذى.

شما ممكن است خدمتگزارى داشته باشيد كه مورد اعتماد شما باشد؛ بعد اين شخص، خودش را بفروشد و خيانت كند؛ در حالى كه شما خوابيده‌ايد، غذا مى‌خوريد يا به هر حال غافل هستيد، ضربه‌اى به شما بزند؛ اين نه دليل ضعف شما است و نه دليل قوت آن خدمتگزار خائن. حضرت امام حسن عليه السلام با دستِ زنش مسموم شد؛ زنش خائن بود، معاويه او را تطميع كرد، سَم را از معاويه گرفت و به وسيله سَمّ، حضرت امام حسن عليه السلام را به شهادت رسانيد.

مرحوم رجائى رحمه الله، به يك جوان خائنِ خود فروخته كه مدتى خود را به قيافه يك جوان انقلابى در آورده بود، اعتماد كرد.

آن جوان مزدور به عنوان منشى، در نخست‌وزيرى مشغول كار شد؛ بعد هم اين جوان مزدور، بمب را به درون ساختمان نخست‌وزيرى برد و موجب قتل شهيد رجائى شد. اين گونه عملياتِ گروهك‌ها دليل ضعف ما نيست.

گروهك‌ها يك بار، يك ترور انجام مى‌دهند، بعد براى ارعاب و تهديد به همه مدير كل‌ها نامه مى‌نويسند كه شما را مى‌كُشيم.

مگر شما گروهك‌ها، چند نفريد؟ چگونه اين همه مردم را مى‌كشيد؟ آيا اين تهديدها، چيزى جز بلوف و تهديدِ دروغين است؟

فرض كنيم شما گروهك‌ها، توانستيد همه را هم بكشيد. بعد از آن چه كار مى‌خواهيد بكنيد؟ با ترور، به كجا مى‌توانيد برسيد؟

به مردم مى‌گوييد: من آن تروريستى هستم كه همه را كشتم، حالا مى‌خواهم شاه يا رئيس جمهور بشوم! آيا فعاليت‌هاى شما چيزى جز يك حركت كور است؟

ما حرفى با سران گروهك‌ها نداريم.

آنها براى انتقام از اسلام و انقلاب اسلامى دست به جنگِ سرنوشت زده‌اند و خودشان هم مى‌دانند كه جز بد فرجامى و آينده شوم، هيچ سرانجامى ندارند؛ اما من براى جوانان دانش‌آموز و دانشجويى كه فريب آنها را خورده‌اند، افسوس مى‌خورم. بسيارى از اينها

[1]-/ روزنامه ارگان رسمى سازمان مجاهدين‌خلق ايران( سازمان منافقين).