پاسخ: اگر صاحبان اعلاميه‌ها را خودش مى‌شناخته و آنها را به عنوان اهل خبره عادل قبول داشته، گفتن آنها خود، بيّنه و حجّت است و رجوع لازم نيست و اگر نمى‌شناخته و فقط به عنوان عمومى شنيده و يا شنيده كه علما يا مدرّسان يا فضلا چنين گفته‌اند، بدون آن كه شخص آنها را بشناسد و صلاحيت آنها را بداند، بايد از كسى كه بيّنه، معيّن كرده، تقليد نمايد و راجع به اعمال گذشته، اگر با فتواى كسى كه اكنون از او تقليد مى‌كند يا با فتواى كسى كه در آن زمان وظيفه‌اش تقليد از او بوده، مطابق باشد، كفايت مى‌كند و اگر مخالف باشد، بايد اعمال مخالفش را از نو به جا آورد. البته در خصوص نماز، اگر خللى به اركان آن وارد نشده باشد، اعاده لازم نيست.

[53] سؤال 53: آيا در بيّنه (شهادت دو نفر عادل) لازم است گمان به صدق آن پيدا كنيم تا در حقّ ما معتبر شود و اگر به واسطه قرائنى گمان بر خلاف بيّنه پيدا كرديم، آيا باز هم بيّنه معتبر است؟ اگر علم بر خلاف بيّنه پيدا كرديم، چه طور؟

پاسخ: بيّنه معتبر است، مگر آن كه معارض با بيّنه ديگر باشد، يا علم بر خلاف آن داشته باشيم.

[54] سؤال 54: كسى از روى شياع و شهرت تقليد كرده است و بعد، اهل خبره شخص ديگرى را معيّن كرده‌اند. حال از كدام بايد تقليد كند؟

پاسخ: اگر شياع، مفيد علم و اطمينان باشد، مقدّم است، والّا بايد به گفته اهل خبره عمل كند.

[55] سؤال 55: آيا مى‌توان از مجتهدى كه از نظر علم، پايين‌تر از ديگرى، ولى از نظر تقوا بالاتر است، تقليد نمود؟

پاسخ: در مورد اختلافِ فتوا بايد از اعلم تقليد كرد و تقليد از غير اعلم جايز نيست، گرچه اتقى باشد.