آن بود، راه‌كارى ارائه فرمود كه چگونه مى‌توان اين گونه نگرانى‌ها را به شادى تبديل نمود.

ابتدا فرمود: «هيهات، هيهات! مبادا در تعامل با ديگران گرفتار خودپسندى شوى ...!».

يعنى اين سخن تو كه مى‌گويى: من در رفتار و گفتار به ديگران نيكى مى‌كنم؛ ولى آنچه را كه از آنها انتظار دارم، نمى‌بينم، حاكى از آن است كه تو گرفتار خودخواهى و خودپسندى هستى و از اين رو، توقّعاتى از ديگران دارى كه برآورده نشدن آنها موجب مى‌شود اين گونه نگران شوى.

در ادامه، امام عليه السلام به منظور تأكيد بر بهره‌گيرى از عقل در حلّ اين گونه مشكلات روحى، خطاب به او فرمود: «اى زهرى! كسى كه عقلش از كامل‌ترين دارايى‌هاى او نباشد، تباهى او از ساده‌ترين چيزى (آسيبى) كه در اوست خواهد بود».

يعنى: اگر انسان، عقل درستى نداشته باشد كه بتواند در مشكلات از او بهره بگيرد، گاه، كوچك‌ترين مشكلات زندگى، انسان را از پا در مى‌آورد و زندگى او را تباه مى‌كند.

عقل مى‌گويد كه در تعامل با ديگران و در شادى و غم واقع‌گرا باش؛ از ديگران توقّع نابه‌جا نداشته باش؛ خودپسندى را از خود دور كن، و ديگران را همانند خود بدان و با آنان چنين برخورد كن. امام عليه السلام در ادله به زُهَرى فرمود: «مردم را همانند خانواده خودت بدان: بزرگ‌تر از خودت را پدر خود فرض كن؛ كوچك‌تر از خودت را فرزند خود؛ هم‌سالان را برادرت! به كدام يك از آنها مايلى ستم كنى؟! و يا بر آنها نفرين نمايى؟! و يا آبروى آنها را بريزى؟!

و اگر شيطان، تو را وسوسه كند كه تو بر احدى از مسلمانان برترى دارى، اگر او