ديل كارنگى، پس از ارائه نمونه موفقيت‌آميز تجربه عملى اين دستور العمل مى‌نويسد:

من اطمينان كامل دارم كه اگر پروفسور ويليام جيمز، پدر روان‌شناسى علمى- كه هجده سال پيش وفات يافت، ولى تا ابد نامش جاويد است- زنده بود و اين فرمول مؤثّر را- كه بالاتر از سياهى رنگى نيست- مى‌شنيد، حتماً از صميم قلب آن را مى‌پذيرفت؛ چون كه به شاگردانش مى‌گفت: حوادث را آن طورى كه هستند بپذيريد و خود را آماده سازيد كه همان طور هم قبولشان كنيد؛ زيرا پذيرش آنچه اتفاق مى‌افتد، اوّلين قدم در مغلوب كردن پيامدها و آلام و بدبختى‌هاست. اين فكر در كتاب معروف اهميت حيات، نوشته فيلسوف شهير چينى، لين يوتانك گفته شده است. وى مى‌نويسد: آرامش حقيقى وقتى به وجود مى‌آيد كه انسان به سخت‌ترين حوادث تن دهد و بدترين نتايج را بپذيرد. از لحاظ روان‌شناسى نيز به نظر من، اين مؤثّرترين وسيله آزاد كردن نيروهاى پُركار است.

از نظر روان‌شناسى، آرامش خاطر آزاد كردن نيروهاى فعّال انسانى است. وقتى به بدترين نتايج حوادث زندگى تن در داديم، ديگر چيزى نداريم كه به باد دهيم.

پس ناچار براى پذيرفتن همه چيز آماده هستيم! كارير مى‌گفت: «پس از قبول بدترين نتايج ممكنه، به زودى آسوده شدم و در خود آرامش حس كردم كه پيش از اين در من وجود نداشت. از آن موقع به بعد مى‌توانستم خوب بينديشم». آيا گواهى مى‌كنيد كه كار عاقل پسند است؟ ولى هستند ميليون‌ها نفر كه زندگى خود را با اضطراب و نگرانى متلاشى ساخته‌اند، براى اين كه ميل ندارند به بدترين نتايج تن بدهند و سپس براى اصلاح آن بكوشند تا از نيروهاى خود استفاده كنند.[176]

از آنچه گذشت، روشن شد كه گاه درمان فشارهاى روانى و نگرانى‌ها در اخلاق‌

[176]. آيين زندگى: ص 29- 30.