دِيل كارْنِگى، در بخش پنجم از كتاب آيين زندگى، تحت عنوانِ «روشى كامل براى چيره شدن بر نگرانى» مى‌نويسد:

روزهايى را به خاطر دارم كه صحبت مردم در باره جنگ ميان دانش و دين بود؛ امّا آن ديرى نپاييد؛ چون جديدترين دانش امروزى يعنى «روان‌پزشكى»، چيزهايى را ياد مى‌داد كه پيامبران مى‌آموختند. چرا؟ چون پزشكان روحى درك كرده‌اند كه عبادت و ايمان قوى به مذهب، بيش از نيمى از نگرانى‌هاى ما را برطرف مى‌سازند. دكتر بريل، يكى از پيشوايان اين علم مى‌گويد: كسى كه ايمان راسخ به مذهبى داشته باشد، هرگز گرفتار بيمارهاى عصبى نخواهد شد».

اگر مذهبى در كار نباشد، زندگى پوچ است.

چند سال پيش از فوت «هنرى فورد» به ملاقات او رفتم. قبل از اين كه او را ببينم، انتظار داشتم اندوه و ملالت جانكاهى را كه حاكى از سال‌ها اداره كردن يكى از مؤسّسات بزرگ است، در سيمايش بخوانم؛ ولى هنگامى كه او را در 78 سالگى اين چنين شاداب و آرام يافتم، دچار شگفتى شدم.

وقتى علّت را از او پرسيدم، گفت: «معتقدم كه خدا خودش كارها را روبه‌راه مى‌كند و احتياجى به اندرزهاى من ندارد».

امروزه، حتّى پزشكان روان‌شناسى نيز مبلّغ جديد مذهب شده‌اند. آنها ما را به دين، پاى بند مى‌كنند كه از آتش اين دنيا در امان بمانيم. يعنى از آتش جهنّمِ: زخم معده، آنژين دوپراترين، اختلال عصبى و جنون. امِرسون در باره خودش مى‌گويد: «من استاد علم خوشى و شادى هستم». عيسى مسيح هم معلم «علم شادمانى» بود. او به پيروانش دستور مى‌داد كه شاد باشند و خود را با خوشى دمساز نمايند.

زنى، به سختى در يافته بود كه بدون خدا زندگى غير ممكن است. من اسم اين زن را مارى كوشمن مى‌گذارم، هر چند نام حقيقى‌اش اين نيست؛ زيرا