مى‌زند و چيزى جز خير آنها را نمى‌خواهد؛ 3. شناخت دنيا كه سبب مى‌شود، مشكلات زندگى، او را غافلگير نكند؛ 4. شناخت ويژگى‌هاى غم كه به ضميمه كيمياى صبر، تلخىِ سختى‌هاى زندگى را از بين مى‌برند و از فشار غصّه‌ها مى‌كاهند.

2- 2. درمان‌هاى اعتقادى‌

عقيده و باور، مرحله‌اى بالاتر از معرفت و شناخت حقايق است. ممكن است حقيقتى را انسان بداند، ولى باور نداشته باشد، مثل اين كه همه مى‌دانند كه از انسانِ مرده، كارى ساخته نيست؛ ولى كمتر كسى است كه از مرده نترسد و حاضر شود حتّى يك شب كنار همسر مرده‌اش استراحت كند، در حالى كه مرده‌شور، به سادگى در كنار مرده‌ها استراحت مى‌كند؛ چون شناخت و آگاهى او در اين زمينه، به باور تبديل شده است.

معارف عقلى و شناخت‌هاى ذهنى، هنگامى به باور تبديل مى‌شوند كه وارد قلب گردند و با روح و جان انسان پيوند بخورند. تا وقتى كه انسان، حقيقتى را باور نكند، در زندگى او مؤثّر نخواهد بود. از اين رو، شناخت‌هاى چهارگانه‌اى كه پيش از اين تحت عنوانِ «درمان‌هاى معرفتى» مطرح شدند، تنها در صورتى مى‌توانند نگرانى‌هاى انسان را درمان كنند كه به باور و عقيده و ايمان تبديل شوند.

2- 2- 1. ايمان به خداى سبحان‌

باورهاى دينى و اعتقادات مذهبى، و در صدر آنها، ايمان به خداوند سبحان، مؤثّرترين و اصلى‌ترين داروهاى اندوه و نگرانى اند.

در روايتى از امام على عليه السلام نقل شده كه فرمود:

نِعمَ طارِدُ الهَمِّ اليَقينُ.[161]

بهترين دور كننده اندوه، يقين است.

[161]. ر. ك: ص 224 ح 232.