328. امام على عليه السلام‌- در سفارش به فرزندش امام حسن عليه السلام-: بدان! آن كس كه گنجينه‌هاى آسمان‌ها و زمين در دست اوست، به تو رخصت داده كه دعا كنى .... او درِ توبه‌كردن و پوزش طلبيدن را به رويت گشوده است. پس هر گاه بخوانى‌اش، صدايت را مى‌شنود و چون با او نجوا كنى، نجوايت را درمى‌يابد. پس خواستِ خود را بدو عرضه مى‌كنى و راز دلت را نزد او آشكار مى‌سازى و از اندوه‌هايت با او شِكوه مى‌كنى و چاره غصّه‌هايت را از او مى‌جويى.

329. امام زين العابدين عليه السلام‌- در دعايش در باره خلق و خوى والا-: خداوندا! آن گاه كه اندوهگين مى‌شوم، تو پشتوانه منى.

330. نثر الدرّ: وليد بن عبد الملك، به صالح بن عبد اللَّه مَرى- كارگزار خود در مدينه- چنين نوشت: حسن بن حسن بن على- كه در زندان بود- را در ملأ عامْ حاضر كن و در مسجد پيامبر خدا صلى الله عليه و آله پانصد ضربه شلاق به او بزن. او نيز وى را حاضر كرد و مردم اجتماع كردند و صالح، به منظور خواندن حكم بر آنان بر فراز آمد تا پس از فرود آمدن، فرمان نواختن ضربات را صادر كند. در اثناى خواندن [حكم‌] بود كه امام زين العابدين عليه السلام حضور يافت. مردم تا دستيابى به حسن، راه را بر وى گشودند.

فرمود: «پسرعمو! تو را چه شده؟ خدا را با دعاى پريشانى و اندوه بخوان تا برايت گشايشى فراهم آورد». او گفت: آن چيست اى پسرعمو؟!

فرمود: «بگو: معبودى جز خداى والا و بزرگ نيست. منّزه است پروردگار هفت‌آسمان و پروردگار عرش سترگ. ستايشْ خدايى راست كه پروردگار جهانيان است».

امام زين العابدين عليه السلام بازگشت و حسن، به تكرار آن پرداخت. زمانى كه صالح، خواندن را به پايان برد و فرود آمد، گفت: به نظرم زندانى شود كه او مردى ستمديده است. كارش را به تأخير اندازيد تا من در باره وى به امير مؤمنان مراجعه نمايم. آن را به تأخير افكندند و پس از چند روزى، وى آزاد شد.