«گفت: همانا از درد و اندوه خويش به خدا مى‌نالم و چيزى از خدا مى‌دانم كه شما نمى‌دانيد».

حديث‌

322. پيامبر خدا صلى الله عليه و آله: نيمه شب، درهاى آسمانْ گشوده مى‌شود و ندا دهنده‌اى ندا در مى‌دهد: ... آيا غمزده‌اى هست تا گشايش داده شود؟ پس مسلمانى دعا نمى‌كند جز آن كه خداوند اجابتش فرمايد ....

323. مسند ابن حنبل‌- به نقل از عبد اللَّه بن مسعود-: پيامبر خدا صلى الله عليه و آله فرمود: «هيچ بنده گرفتار و اندوهگينى نيست كه بگويد:" بار خدايا! من، بنده تو و فرزند بنده و كنيز تو ام. اختيارم در كف توست. حكمِ تو در حقّ من جريان يافته است. تصميمت در باره من عادلانه است. به حقّ هر نامى كه از آنِ توست و خويشتن را بدان ناميده‌اى، يا به يكى از آفريدگانت آموخته‌اى، يا در كتابت فرو فرستاده‌اى، يا به علم غيب خودت، ويژه گردانيده‌اى، از تو مى‌خواهم كه قرآن را بهارِ دلم، نور سينه‌ام، زداينده اندوهم و از بين برنده غمم گردانى"، جز آن كه خداوند، گرفتارى و غصّه‌اش را از بين مى‌بَرد و گشايش را جايگزين آن مى‌كند».

گفته شد: اى پيامبر خدا! آيا آن را به ما نمى‌آموزى؟

فرمود: «آرى. بلكه سزاوار است هر كس آن را مى‌شنود، آن را بياموزد».

324. پيامبر خدا صلى الله عليه و آله: هيچ بنده‌اى چنين نگفت جز آن كه خداوند اندوه‌اش را برطرف ساخت: خداى من! پروردگار هفت‌آسمان و پروردگار عرش سترگ! در همه‌