تكامل مادّى و معنوى است‌[74] و بدون شادى، زندگىِ كامل و حيات طيّبه، تحقّق نمى‌يابد.

در منابع اسلامى، شادى و سرور، مورد ستايش قرار گرفته و غم و اندوه، نكوهش شده است. در قرآن كريم تأكيد شده است كه اولياى الهى، ترس و اندوهى ندارند:

«أَلا إِنَّ أَوْلِياءَ اللَّهِ لا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لا هُمْ يَحْزَنُونَ.[75]

آگاه باشيد كه به يقين، اولياى خدا نه ترسى دارند و نه غمگين مى‌شوند».

شادى، يكى از ويژگى‌هاى زندگى بهشتى است. از منظر قرآن و روايات اهل بيت عليهم السلام بهشت برين، سرشار از شادمانى و خالى از اندوه است:

«وَ لَقَّاهُمْ نَضْرَةً وَ سُرُوراً.[76]

و آنان را با خوشى و شادمانى روبه‌رو خواهد ساخت».

و اهل بهشت، دل‌هايى شاد، چهره‌هايى گشاده و لبانى خندان دارند:

«وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ مُسْفِرَةٌ* ضاحِكَةٌ مُسْتَبْشِرَةٌ».[77]

در آن روز، [بهشتيان‌] چهره‌هايى درخشان و خندان و شادمان دارند.

در روايتى از پيامبر خدا صلى الله عليه و آله آمده كه مى‌فرمايد:

لا خَيرَ ... فِى الوَطَنِ إلّامَعَ الأَمنِ وَالسُّرورِ.[78]

جز با امنيت و شادى، خيرى در [زندگى‌] در وطن نيست.

[74]. ر. ك: فلسفه وحى و نبوّت، محمّد محمّدى رى‌شهرى: ص 93( پيام تكامل).

[75]. يونس: آيه 62.

[76]. انسان: آيه 11.

[77]. عبس: آيه 38- 39.

[78]. ر. ك: ص 124 ح 1.