بر پايه اين روايت، در كشورى كه امنيت و شادى نيست، خيرى هم وجود ندارد. به دليل نقش و اهميتى كه شادى در زندگى انسان دارد، پيشوايان اسلام، ره‌نمودهاى بسيار سودمندى را در زمينه عوامل شادى‌آفرين، موانع شاد زيستن، و همچنين پيامدها و بركات شاد كردن ديگران بيان كرده‌اند.[79]

در مقابل، روايات اسلامى نسبت به خطرهايى كه از ناحيه غم و اندوه، جسم و جان انسان را تهديد مى‌كنند، هشدار داده‌اند و راه‌هاى درمان اين بيمارى و ريشه كن كردن آن را از زندگى ارائه نموده‌اند.[80]

شادى روا و ناروا

پيش از اين اشاره شد كه اسلام براى شاد زيستن، اهمّيت فراوانى قائل است و اندوه را براى جسم و جان، زيان‌بار مى‌داند؛ امّا بايد توجّه داشت كه آنچه در فرهنگ عموم مردم شادى ناميده مى‌شود، به طور مطلق، مورد تأييد اسلام نيست.

در بررسى متون اسلامى در زمينه شادى، به دو نوع شادى برخورد مى‌كنيم:

1. شادى روا و پايدار، يا شادى مثبت.

2. شادى ناروا و ناپايدار، يا شادى منفى.

اين تقسيم‌بندى، نكته بسيار مهمى است كه مبناى اسلام را در ارزش‌گذارى بر شادى‌ها، از مبانىِ ديگر مكاتب و ديدگاه‌هايى كه بر پايه ارزيابى‌هاى مادّى به اين موضوع پرداخته‌اند، جدا مى‌سازد.

از ديدگاه اسلام، انواع شادى‌هايى كه مزاحم و مانع شادى پايدار انسان نباشند، شادىِ مثبت و روايند؛ امّا شادى‌هاىِ مزاحمِ شادى پايدار، ناروا و منفى اند. قرآن‌

[79]. ر. ك: ص 303( فصل پنجم: عوامل شادمانى) و ص 157( فصل سوم: موانع شادمانى) و ص 357( فصل ششم: شاد كردن و غمگين ساختن).

[80]. ر. ك: ص 145( زيان‌هاى اندوه) و ص 209( فصل چهارم: درمان اندوه).