281. امام على عليه السلام: هر كس كه خود را به جاى روزىِ تضمين شده، به انجام دادن وظيفه واجب خويش مشغول سازد و به آنچه به زيان يا سودش مقدّر شده، خشنود باشد، بيش از همه در سلامت، عافيت، سودمندى و بهره گرفتن شادمانه خواهد بود.

282. الكافى‌- به نقل از يونس بن يعقوب، از برخى از شيعيان-: گروهى به خدمت امام باقر عليه السلام رسيدند و ديدند كودك بيمارى دارد كه برايش نگران و غمگين است و بى‌قرارى مى‌كند. گفتند: به خدا، اگر اتّفاقى برايش رخ دهد، مى‌ترسيم رفتارى از امام عليه السلام ببينيم كه دوست نداريم.

زمانى نگذشت كه فرياد شيون بر [مرگ‌] او را شنيدند. ناگهان ديدند كه امام عليه السلام با چهره‌اى باز و در غير آن حالتى كه [پيش‌تر] داشت، بيرون آمد.

به امام عليه السلام گفتند: فدايت گرديم! مى‌ترسيديم از تو رفتارى ببينيم كه ما را غمگين كند.

به آنان فرمود: «ما علاقه‌منديم كه به كسانى كه دوستشان داريم، عافيت داده شود؛ امّا وقتى فرمان خدا آمد، تسليمِ همان مى‌شويم كه خدا دوست دارد».

283. الدعوات‌، راوندى‌: يكى از پسران امام صادق عليه السلام در جلو آن حضرت راه مى‌رفت، كه ناگهان چيزى در گلويش گير كرد و مُرد. حضرت گريست و گفت: [الهى‌] اگر بگيرى، هم تو هستى كه مى‌دهى و اگر گرفتار سازى، هم تو هستى كه عافيت مى‌بخشى.

سپس پيكر او را نزد بانوان بردند. وقتى زنها آن كودك را ديدند شيون كردند. حضرت آنان را قسم داد كه شيون و فرياد نكنند. چون او را براى دفن بيرون آورد، فرمود:

منزّه است خدايى كه فرزندان ما را مى‌كُشد، ليكن جز بر عشق ما به او افزوده نمى‌شود و چون پيكرش را به خاك سپرد، فرمود: فرزندم! خداوند آرامگاه تو را گشايش دهد و تو را با پيامبرت گرد هم آورد.

و نيز آن حضرت فرمود: ما مردمى هستيم كه براى كسانى كه دوستشان داريم آن چه را دوست داريم از خدا درخواست مى‌كنيم و خدا آن را به ما مى‌دهد. ليكن اگر خدا چيزى را دوست بدارد كه ما آن را براى كسى كه دوست داريم، نمى‌پسنديم، به خواست خداوند، خشنود مى‌شويم.