74. امام على عليه السلام: هر كه خوشبين نباشد، از همگان گريزان است (با هيچ كس خو نمى‌گيرد).

75. امام على عليه السلام: شكّاك، همواره بيمار است.

ج- خودشيفتگى‌

76. امام باقر عليه السلام: محمّد بن مسلم بن شهاب زُهرى، افسرده‌دل و اندوهناك، نزد زين العابدين عليه السلام آمد. زين العابدين عليه السلام به او فرمود: «چرا اندوهگينى؟».

گفت: اى زاده پيامبر خدا! غم و غصه‌هايى پى در پى بر من وارد مى‌شوند؛ چه اين كه از كسانى كه به نعمت‌هاى من حسادت مى‌ورزند و به ديده طمع در من مى‌نگرند در رنج و محنت ام؛ كسانى كه به آنان اميد دارم و نيز كسانى كه به آنان خوبى مى‌كنم، امّا گمانم به خطا مى‌رود [و اميدم از آنان نااميد مى‌شود].

زين العابدين عليه السلام به او فرمود: «زبانت را نگه دار، تا برادرانت را از آنِ خود سازى».

زُهرى گفت: اى زاده پيامبر خدا! من با سخنان خود، به آنان نيكى مى‌كنم.

زين العابدين عليه السلام فرمود: «هرگز، هرگز! مبادا براى اين كار، گرفتار خودشيفتگى گردى! نكند چيزى بر زبان آورى كه احساس نادرستىِ آن، زودتر بر دل‌ها نشيند، گرچه بتوانى براى آن توجيهى ارائه كنى. چنين نيست كه به هر كس كه سخن غريبى بگويى، بتوانى عذرت را نيز به گوش وى برسانى».

سپس فرمود: «اى زُهرى! هر كس كه خردش، كامل‌ترين ويژگى او نباشد، نابودى‌اش، آسان‌ترين خصوصيت او خواهد بود».

سپس فرمود: «اى زُهرى! چه اشكالى دارد كه مسلمانان را چون خانواده‌ات بشمارى و بزرگشان را در جايگاه پدرت بدانى و كوچكشان را در جايگاه فرزندت و همسالت را به منزلت برادرت؟ حال به كدام يك از اينان دوست دارى ستم كنى؟ كدام يك از اينان را دوست دارى نفرين كنى؟ آبروى كدام يك از اينان را دوست دارى بريزى؟ اگر هم ابليس- كه نفرين خدا بر او باد- در تو اين پندار را پديد آورد كه تو بر يكى از اهل قبله برترى دارى، بنگر كه اگر وى بزرگ‌تر از تو بود، بگو: پيش‌