وقتى دليل آن را از امام (ع) جويا شدند، با ارتباط دادن دو بخش كوتاه از دو آيه بسيار دور از هم، به راحتى اثبات كرد كه جنين شش ماهه نيز مى‌تواند به سلامت، به دنيا بيايد و هيچ اشكالى متوجّه زن نيست.

امام على (ع) بخشى از آيه 223 سوره بقره‌[8] (از جزء دوم قرآن) كه مى‌فرمايد: «مادرانى كه مى‌خواهند فرزندان خود را به طور كامل شير دهند، آنها را دو سال كامل يعنى 24 ماه شير دهند» را در كنار بخشى از آيه پانزدهم سوره احقاف‌[9] (در جزء بيست و ششم) كه مى‌فرمايد: «مجموع باردارى و شيردهى كودك سى ماه است»، قرار داد و فرمود: «چون مجموع باردارى و شيردهى، سى ماه است و قرآن، شيردهى كامل را بيست و چهار ماه مى‌داند، مى‌توان تصوّر كرد كه زنى، شش ماه باردار بوده و بيست و چهار ماه هم شير داده است».

كار ديگر پيشوايان هدايت، ارائه مصداق‌هاى عينى و قابل ديدن براى برخى آيات قرآن است. همه شما، آية الكرسى و آيات پس از آن را خوانده‌ايد. اكنون از خود بپرسيد كه معناى بيرون بردن مؤمنان از تاريكى‌ها به‌سوى نور به وسيله خدا چيست؟ امام صادق (ع) براى ارائه نمونه قابل لمس مى‌فرمايد:

يعني مِنْ ظُلُماتِ الذُّنوبِ إلى نُورِ التَّوبةِ وَ المَغْفِرَةِ لِوَلايَتِهِمْ كُلَّ إمامٍ عادِلٍ مِنَ اللهِ.[10]

يعنى بيرون بردن از تاريكى‌هاى گناه به سوى نور توبه و آمرزش آنگاه كه پيشوايى عادل و منصوب از سوى خداوند را به رهبرى مى‌پذيرند.

يعنى به دليل قبول حكومت امام عادل و منصوب از سوى خداوند، جامعه، سالم مى‌شود و از تاريكى گناهان به نور توبه، ره مى‌يابد و بدين‌گونه، امام صادق (ع)، آيه را بر مصداقى خارجى و قابل مشاهده، تطبيق مى‌دهد، هر چند نمونه‌ها و مصداق‌هاى ديگرى نيز براى آن، متصوّر است.

[8].(\i وَ الْوالِداتُ يُرْضِعْنَ أَوْلادَهُنَّ حَوْلَيْنِ كامِلَيْنِ لِمَنْ أَرادَ أَنْ يُتِمَّ الرَّضاعَةَ ...\E).

[9].(\i وَ حَمْلُهُ وَ فِصالُهُ ثَلاثُونَ شَهْراً ...\E).

[10]. الكافى، ج 1، ص 376، ح 3.