مَن زارَ أخاهُ المُؤمِنَ إِلى مَنزِلِهِ لا حاجَةً مِنهُ إليهِ كُتِبَ مِن زُوّارِ اللهِ، وَ كانَ حَقيقاً عَلَى اللهِ أَنْ يُكرِمَ زائِرَهُ.[266]

هركه نه به قصد نيازخواهى، بلكه به نيت ديدن برادر مؤمن خود به خانه او برود، از ديداركنندگانِ خدا شمرده مى‌شود و بر خداست كه ديدار كننده خود را گرامى بدارد.

گروه ديگرى كه ديدار با آنان سفارش شده است، دانشمندان هستند كه نشست و برخاست با آنان، سبب فزونى دانش مى‌شود، پيامبر (ص) ديدار با دانشمندان را با زيارت خويش، برابر دانسته و فرموده است:

مَن زارَ عالِماً فَكأَنَّما زارَني.[267]

هر كه با دانشمندى ديدار كند، گويى مرا زيارت كرده است.

در نگرش دينى، افزون بر زيارت زندگان، بر زيارت مُردگان نيز تأكيد شده است؛ زيرا زيارت اموات، نوعى كشش درونى ميان انسان‌هاست كه از دست دادن نزديكان خويش را باور نمى‌كنند و همچون گذشته با عزيزان خود مأنوس هستند. در نگاهى ديگر، زيارت مُردگان بر جهان‌بينى دينى، استوار است. در دين اسلام، زندگانى، پس از مرگ، وارد مرحله جديدى خواهد شد و كسى كه از اين دنيا رَخت بر مى‌بندد، در دنياى ديگرى به زندگانى برزخى و اخروى خويش، ادامه مى‌دهد و بنا بر جايگاهى كه بر اثر اعمال نيك خود در اين سرا به دست آورده است، در سراى ديگر هم تأثيرگذار خواهد بود. بنا بر اين، زيارت مُردگان، هم براى آنان سودمند است، و هم براى زيارت كنندگان، آثار مفيد معنوى و تربيتى بسيارى را به ارمغان مى‌آورد. امام على، در حديثى، درباره برخى از آثار و بركات زيارت مُردگان، چنين مى‌فرمايد:

زُورُوا مَوتاكم فَإِنَّهُم يفرَحُونَ بِزِيارَتِكم، وَ لْيَطْلُبِ الرَّجُلُ حاجَتَهُ عِندَ قَبرِ أَبيهِ وَ امِّهِ بَعدَ ما يدعُو لَهُما.[268]

[266]. بحار الأنوار، ج، ص، ح.

[267]. مستدرك الوسائل، ج، ص، ح.

[268]. الخصال، ص، ح.