تا در پاسخ فراخوانِ آن دعوت‌كننده، بشتابم.[263]

4. دريافتى از «مناجات خمس عشر»:

قائداً إلى رضوانِك و شوقى إليك ...

خدايا! مباد كه چشمه محبّت من به بركه‌هاى گِل‌آلود ديگران بريزد!

خدايا! چشم جويبارى عشق مرا به تماشاى دريايت، روشنى ده.

خدايا! مباد كه دل من، اسير جز تو شود و پيشانى قلبم، بر خاك محبّت ديگرى بسايد!

خدايا! مباد كه عندليب دلم، غزلخوان بُستانى ديگر گردد!

خدايا! مرغ دلم كه در دام توست، مباد كه ياد آشيان كند!

خدايا! نكند كه روى از من بتابى و نشود كه نگاه حيرانم را منتظر بگذارى!

خدايا! مرا شايستگى بهره‌مندى از كنارت بخش، اى پاسخ دهنده و اى اجابت‌

كننده! اى گُل بخشش ديگران از گلزار تو، اى باغبان رحمت![264]

زيارت‌

«زيارت»، از ريشه «زَوْر»، به معناى ميل كردن به چيزى و روى‌گردانى از چيزى ديگر است.[265] زيارت، ديدار همراه با ميل و محبّت است و زائر را از آن رو «زائر» مى‌نامند كه در هنگام زيارت، تنها آهنگ زيارت شونده را دارد و از هر چه غير اوست، دست مى‌شويد. هدف زائر، تكريم، بزرگداشت و انس گرفتن با زيارت شونده است.

زيارت، به مُردگان اختصاص ندارد و زيارت و ديدار زندگان در دين اسلام، جايگاهى بس والا دارد؛ زيرا هر گونه ديدارى در تربيت فردى و اجتماعى، تأثير مستقيم دارد. از همين رو، پيامبر خدا، ديدار اهل ايمان را با زيارت خدا هم‌رتبه دانسته و فرموده است:

[263]. سلام‌نامه، محمّدرضا زائرى، ص 18- 19.

[264]. دست دعا، چشم اميد، سيد مهدى شجاعى، ص 85- 86.

[265]. معجم مقاييس اللغة، ج 2، ص 36.