1. أللّهمَّ إنّى أسألُكَ إيماناً تُباشِرُ قَلبي حَتّى أَعلَمَ لا يُصيبُني إلّا ما كَتَبتَ لي وَ رَضِّني مِنَ المَعيشَةِ بِما قَسَمتَ لي.[261]

خداوندا! از تو ايمانى مى‌خواهم كه به قلبم پيوسته باشد، چنان‌كه نيك بدانم كه جز آنچه تو برايم نوشته‌اى، به من نمى‌نرسد. مرا نسبت به بهره‌اى كه از زندگى بخشيده‌اى، خشنود بدار.

2. إلهي إنْ كانَتِ الخَطايا قَدْ أَسقَطَتْني لَدَيكَ فَاصفَحْ عَنِّي بِحُسنِ تَوَكُّلي عَلَيكَ.[262]

خدايا! اگر غبار خطاهايم، مرا از چشم تو انداخته است، تو به سبب نيكى توكّلم بر تو، از آن‌ها چشم بپوش.

3. برداشتى از «دعاى عهد»:

خداوندا! اين آرزوى مرا، برآور و آن چشم اميد را، به استجابت اين دعا، روشن كن.

اگر در خاك بودم و او قدم بر آسمان گذاشت‌

اگر مُرده بودم و او زندگى آفريد

مرا نيز- اى پروردگار من-

از خاك، برآر

مرا هم از قبر، بيرون آور

تا كفن خويش را بر تن پوشم‌

تا شمشير خويش را بركشم‌

تا نيزه خويش را برگيرم‌

تا سرآسيمه و خروشان، فرياد برآورم‌

و در كوى و صحرا، لبّيك بگويم‌

[261]. نيايش‌هاى پيامبر، مهدوى دامغانى، ترجمه كمال الدين غراب، ص 62.

[262]. شكواى سبز، سيد مهدى شجاعى، ص.