امير مؤمنان (ع) شنيد كه مردى مى‌گويد: «بار خدايا! از فتنه، به تو پناه مى‌برم». فرمود: «مى‌بينم كه از مال و فرزندت، به خدا پناه مى‌برى! خداوند متعال مى‌فرمايد: (إنَّما أمْوالَكُمْ وَ أوْلادَكُمْ فِتنَةٌ؛ جز اين نيست كه دارايى‌ها و فرزندانتان، فتنه‌اند)؛ بلكه بگو: «بار خدايا! از فتنه‌هاى گم‌راه كننده، به تو پناه مى‌برم».[259]

سيره پيشوايان معصوم (عليهم السلام) بيانگر آن است كه هر گونه نياز معقولى را به درگاه خداوند، مطرح مى‌كردند: طلب خيرخواهى، رهايى از سرما و گرما، درخواست باران، سلامت جسم، درخواست فرزند، شفاى بيمار، رحمت خواستن بر مردگان، شهادت‌طلبى و بى‌نياز ساختن، تنها گوشه‌اى از دعاهايى است كه پيشوايان دينى ما، بنا به درخواست مردم، از خداوند طلب مى‌كردند. نكته زيبا در دعاهاى پيشوايان دينى، همه‌جانبه‌نگرى آنان در درخواست‌هاست، به گونه‌اى كه وقتى از پيامبر (ص) خواستند كه از خداوند، باران طلب كند، فرمود:

أللّهمَّ اسْقِنا غَيثاً مُغيثاً مَريعاً طَبَقَاً غَدَقاً غيرَ رائثٍ، نافِعَاً غَيرَ ضارٍّ.[260]

بار خدايا! به ما بارانى كمك كننده، روياننده، فراگير، فراوان، بى تأخير، سودمند و بى زيان، عطا فرما.

هر چند نيايش، در گرو الفاظ نيست و هر كه با دل خويش به خدا روى آورد، خدا، به خواسته او آگاه است؛ امّا خداوند دوست دارد كه بنده‌اش با او سخن گويد. بر همين اساس، بزرگان دين، دعاهاى ماندگارى را براى ما به ارمغان نهادند كه تمام شرايط دعا درآن، فراهم آمده است. صحيفه سجّاديه، دعاى جوشن كبير، دعاى كميل، دعاى ابو حمزه ثُمالى، دعاى ندبه و ...، سرشار از معارفى هستند كه خواننده را سيراب مى‌كند.

خوش‌بختانه، امروزه برخى از نويسندگان خوش‌ذوق، پاره‌اى از نيايش‌هاى معصومان را به زبان فارسى بازگردانده‌اند كه خواندنى است. اينك به چند نمونه، اشاره مى‌كنيم:

[259]. الأمالى الطوسى، ص 580، ح 1201.

[260]. مسند ابن حنبل، ج 6، ص 308، ح 18084.