اليسون و همكاران دريافتند كه باورها مهم‌ترين منبع شادى هستند. هم حضور در كليسا و هم رابطه با خداوند از طريق تأثير بر باورها، نفوذ خود را ظاهر مى‌سازند. دال‌[2033] و اسكوكان‌[2034] نشان داده‌اند كه باورهاى ما چگونه تأثير خود را اعمال مى‌كنند. ممكن است از طريق تأثير آنها بر ادراك كنترل خود غنى‌سازى و خوشبينى اعمال نفوذ كنند. همان گونه كه تيلور[2035] و براون‌[2036] نشان دادند كه باورها مى‌توانند به وقايع معنا بدهند، مثلًا با نشان دادن اين كه آنها تصادفى نيستند و اين كه رشد شخصى پس از وقايع منفى، امكان‌پذير است.[2037]

آلان كار نيز در اين باره مى‌گويد: در مطالعاتى كه در امريكاى شمالى انجام شده، بين شادمانى و پرداختن به فعّاليت‌هاى دينى، همبستگى به دست آمده است. سپس در تحليل اين تأثير به سه دليل- كه در روان‌شناسى مورد توجّه جدى قرار گرفته- اشاره مى‌كند كه كمى با تبيين‌هاى سه‌گانه آرگايل متفاوت است: اوّل‌ اين كه دين يك سامانه باور منسجم ايجاد مى‌كند كه باعث مى‌شود افراد براى زندگى معنا پيدا كنند و به آينده اميدوار باشند. سامانه باورهاى دينى به برخى از ما امكان مى‌دهد كه به ناملايمات و فشارهاى روانى گريزناپذير، معنا دهيم و به يك زندگى آتى كه فاقد اين درد و رنج‌هاست، خوشبين و اميدوار باشيم. دوم‌ اين كه حضور مرتّب در مراسم مذهبى، موجب جلب حمايت اجتماعى مى‌شود. سوم‌ اين كه پرداختن به مذهب، اغلب با شيوه زندگى جسمانى و روانى سالم‌تر همراه است كه مشخّصه‌هاى آن، وفادارى زناشويى، رفتار نوع‌دوستانه اجتماع‌خواه (به جاى ارتكاب جرم)، اعتدال در تغذيه و مصرف مشروبات و پايبندى به كار سخت است.[2038]

مذهب و سلامتى‌

دين و مذهب از راه سلامتى نيز بر سطح بهداشت روان تأثير مى‌گذارند. اين بدان جهت است كه سلامتى از مؤلّفه‌هاى شادكامى و رضامندى است. پس مذهب از راه تأمين سلامتى نيز مى‌تواند بر رضامندى تأثير بگذارد. آرگايل، تأثير بسيارى براى مذهب بر سلامتى قائل است. وى مى‌گويد از ديرباز تصوّر بر اين بوده كه مذهب و سلامت با هم مرتبط اند. كامستاك و پاتريچ، ميزان مرگ و مير ناشى از بيمارى را براى شمارى از كليساروندگان در مقايسه با ديگران پيدا كردند. مى‌توان مشاهده كرد كه آنهايى كه به كليسا مى‌رفتند، ميزان مرگ و مير خيلى كمترى مى‌داشتند.

[2033].Dull .

[2034].Skokan .

[2035].Taulor .

[2036].Brown .

[2037]. آرگايل، 1382، ص 261.

[2038]. آلان كار، 1385، ص 69.