آرگايل‌[1965] نيز تصريح مى‌كند كه شادكامى، تنها در سايه شادى‌ها و لذّت‌هاى آنى حاصل نمى‌شود و نيازمند داشتن احساس رضامندى و فقدان عواطف منفى است.[1966]

بر اساس الگوى اين گروه از دانشمندان، شادكامى، سه جزء دارد: شادى و لذّت، رضامندى، و فقدان عواطف منفى (مانند: استرس و اضطراب و ...). از اين رو، مى‌توان فرمول آن را چنين بيان داشت:

عواطف منفى- رضامندى+ هيجانات مثبت/ شادكامى‌

به باور وى، لذّت، بُعد هيجانى شادكامى و رضامندى، بُعد شناختى آن است.[1967] بُعد شناختى در حقيقت، به جنبه‌هاى روانى و درونى اشاره دارد و از اين بابت به «SWB» ارتباط پيدا مى‌كند.[1968]

در برخى الگوهاى مبتنى بر اين نظريه، هر چند پايين بودن عواطف منفى را در شادكامى مؤثّر مى‌دانند؛ امّا آن را به عنوان يك مؤلّفه مستقل، در نظر نگرفته‌اند. آلان كار، تصريح مى‌كند كه مطالعه تحليل عاملى در مورد ميزان شادكامى و سلامت ذهنى (SWB) ، نشان مى‌دهد كه شادكامى، دست كم دو جنبه دارد. تمامى اين مطالعه‌ها دو عامل «عاطفى» و «شناختى» را نشان داده‌اند كه از يك سو، معرّف تجربه هيجانى شادى، شعف، خشنودى و هيجان‌هاى مثبت است و از سوى ديگر، ارزش‌گذارى شناختى رضامندى از حيطه‌هاى گوناگون زندگى (مانند موقعيت خانواده يا كار و تجربه‌هاى عاطفى در اين موقعيت‌ها). داده‌هاى بين فرهنگى نشان مى‌دهند كه مؤلّفه‌هاى عاطفى و شناختى شادكامى (شادى و رضامندى) تا حدودى مستقل از يكديگر عمل مى‌كنند و تأثير اندكى بر هم دارند.[1969] بنا بر اين، الگوى مبتنى بر اين ديدگاه عبارت است از:

رضامندى+ تجربه‌هاى هيجانى/ شادكامى‌

اين الگو با تعريفى هم كه از بهزيستى روانى گذشت و دو ركن شناختى و عاطفى داشت، (ارزيابى‌هاى شناختى و عاطفى)، هماهنگ‌تر به نظر مى‌رسد. جالب اين كه از سويى هر چند آرگايل، بر مؤلّفه سوم يعنى فقدان عواطف منفى تصريح دارد؛ امّا در مقام بحث و بررسى، بيشتر بر همين دو بُعد تأكيد مى‌كند؛ و از سوى ديگر هر چند آلان كار، فقدان عواطف منفى را جزء مؤلّفه‌ها نمى‌داند؛ امّا به هر حال، آن را تقريباً مستقل از هيجان‌هاى مثبت مى‌داند.[1970] اين نشان مى‌دهد كه با كمى تسامح مى‌توان الگوى دو مؤلّفه‌اى آلان كار را مبنا قرار داد و فقدان عواطف منفى را در ضمن‌

[1965].Argyle .

[1966]. آرگايل، 1382، ص 14 و 25.

[1967]. همان، ص 69.

[1968]. همان، ص 63.

[1969]. آلان كار، 1385، ص 42.

[1970]. آلان كار، 1385.