ديگرى، مسئله «تقدير» است. ما ممكن است در باره رَوَند زندگى، علاقه و گرايش خاصّى داشته باشيم. بر اساس اين علاقه، از به دست آوردن دنيا خرسند مى‌شويم و از فقدانش، غمين.[1825] اين در حالى است كه دنيا، تقدير كننده‌اى دارد كه بر اساس مصلحت بشر- نه خواست و ميل او- امور زندگى را تدبير مى‌كند. از اين رو، كسى كه محور محبّت و گرايش او، الله است، به تقدير الهى رضايت مى‌دهد و خواست او را بر خواست خود مقدّم مى‌دارد و اين گونه است كه طعم ايمان را مى‌چشد. در همين راستا، امام صادق (ع) نقل مى‌كند كه امير مؤمنان (ع) هماره مى‌فرمود:

لا يجِدُ عَبدٌ طَعمَ الإِيمانِ حَتّى يعلَمَ أنَّ ما أصابَهُ لَم يكن لِيخطِئَهُ وأنَّ ما أخطَأَهُ لَم يكن لِيصيبَهُ، وأنَّ الضّارَّ النّافِعَ هُوَ اللّه عز و جل.[1826]

هيچ بنده‌اى طعم ايمان را در نمى‌يابد، مگر آن گاه كه بداند آنچه به او رسيده است، نمى‌شد كه نرسد و آنچه به او نرسيده است، ممكن نبود كه برسد، و اين كه زيان‌رسان و سودبخش، تنها خداوند عز و جل است و بس.

بنا بر اين، كسى مى‌تواند طعم ايمان را بچشد كه به تقدير الهى- چه خوشايند و چه ناخوشايند آن- راضى باشد.[1827]

مسئله ديگر، «پذيرش رسالت پيامبر اكرم (ص) و دين خدا» است كه زير مجموعه خدامحورى نظام محبّت قرار مى‌گيرد. خوددوستى، ممكن است با دين‌پذيرى در تضاد قرار گيرد. بر اساس روايتى، پيامبر خدا (ص) معتقد است كسى مزه ايمان را مى‌چشد كه صاحبْ اختيارى خداوند، و رسول بودن محمّد (ص) و دينْ قرار گرفتن اسلام را براى خود بپسندد.[1828] در همين راستا، در خطبه‌اى از امام صادق (ع)- كه درباره احوال و صفات امامان ايراد شده- از امام شناسى، به عنوان عاملى براى درك مزه ايمان ياد شده‌[1829] كه مى‌تواند در كنار پذيرش رسالت پيامبر اكرم (ص) و دين، طبقه‌بندى شود كه همگى، ابعادى از تنظيم حبّ و بغض اند.

[1825]. امام على( ع)- در نامه‌اى به ابن عبّاس-: أمّا بَعدُ، فَإِنَّ المَرءَ لَيفرَحُ بِالشَّى‌ءِ الَّذى لَم يكن لِيفوتَهُ، ويحزَنُ عَلَى الشَّى‌ءِ الَّذى لَم يكن لِيصيبَهُ ...( نهج البلاغة، نامه 66). نيز، ر. ك: الكافى، ج 8، ص 240، ح 327.

[1826]. همان، ج 2، ص 58، ح 7 و ص 58، ح 4. نيز، ر. ك: تحف العقول، ص 207 و 218.

[1827]. پيامبر خدا( ص): لا يجِدُ عَبدٌ طَعمَ الإِيمانِ حَتّى يؤمِنَ بِالقَدَرِ كلِّهِ.( سنن الكبرى، ج 10، ص 345، ح 20878). نيز، ر. ك: المعجم الكبير، ج 9، ص 157، ح 8789؛ كنز العمّال، ج 1، ص 126، ح 595.

[1828]. پيامبر خدا( ص): ذاقَ طَعمَ الإِيمانِ مَن رَضِى بِاللهِ رَبّا وبِالإِسلامِ دينا وبِمُحَمَّدٍ رَسولًا( صحيح مسلم، ج 1، ص 62، ح 56؛ سنن الترمذى، ج 5، ص 14، ح 2623؛ مسند ابن حنبل، ج 1، ص 45، ح 1778).

[1829]. امام صادق( ع)- فى خُطبَة لَهُ يذكرُ فيها حالَ الأَئِمَّة( عليهم السلام) وصِفاتِهِم-: إنَّ اللهَ عز و جل أوضَحَ بِأَئِمَّة الهُدى مِن أهلِ بَيتِ نَبِينا عَن دينِهِ، وأبلَجَ بِهِم عَن سَبيلِ مِنهاجِهِ، وفَتَحَ بِهِم عَن باطِنِ ينابيعِ عِلمِهِ، فَمَن عَرَفَ مِن امَّة مُحَمَّدٍ( ص) واجِبَ حَقِّ إمامِهِ وَجَدَ طَعمَ حَلاوَة إيمانِهِ، وعَلِمَ فَضلَ طِلاوَة إسلامِهِ( الكافى، ج 1، ص 203، ح 2؛ مختصر بصائر الدرجات، ص 89).