بهره‌مندى از اين شيرينى، بسته به برخوردارى از ايمان كامل است و فرد، هر اندازه كه از ايمان برخوردار باشد، به همان اندازه از حلاوت آن نيز بهره‌مند خواهد شد.

امام كاظم (ع) در همين باره نقل مى‌كند كه مسيح (ع) به حواريان گفت: «... اى بندگان بد! گندم را پاك و تميز كنيد و نيكو آردش نماييد تا مزه آن را بيابيد و از خوردنش لذّت ببريد. همچنين، ايمان را نيز ناب و كامل گردانيد تا شيرينى آن را بچشيد و سرانجامش شما را سود بخشد».[1819]

در روايات، عواملى براى چشيدن شيرينى ايمان به خدا بيان شده كه به ظاهر متفاوت اند؛ ولى به نظر مى‌رسد كه محور همه آنها بُعد «حبّ انسان» است. بر اساس اين روايات، اگر نظام حبّ انسان از الگوى خاصّى پيروى كند، فرد، مزه ايمان به خدا را خواهد چشيد. اين الگو، چند بُعدى است. يك بُعد آن، دوستى با خدا و فرستاده اوست؛ بُعد ديگر آن دوستى در راه خداست؛ و بُعد سوم آن، توحيددوستى است. بر اساس بُعد نخست، بايد خدا و رسولش بيش از ديگران مورد محبّت فرد باشد و در حقيقت، محبّت آنان را بر محبّت ديگران ترجيح دهد، هر چند منافع مادى داشته باشد. بر اساس بُعد دوم، بايد مبناى دوستى و دشمنى با ديگران، خداوند متعال باشد. لذا به خاطر خدا با ديگران دوستى و به خاطر خدا با آنان دشمنى كند، نه به خاطر منافع مادى. بر اساس بعد سوم، بايد توحيد و خداپرستى، نزد فرد، دوست‌داشتنى‌تر از شرك به خدا باشد، حتّى به قيمت درافتادن در آتش بزرگ برافروخته. چنين فردى بايد چنان كه از دوزخ فرارى است، از كفر و شرك تنفّر داشته باشد. پيامبر خدا (ص) در اين باره مى‌فرمايد:

ثَلاثٌ مَن كنَّ فيهِ وَجَدَ بِهِنَّ حَلاوَةَ الإِيمانِ وطَعمَهُ: أن يكونَ اللّهُ عزّ وجلّ ورَسولُهُ أحَبَّ إلَيهِ مِمّا سِواهُما، و أن يحِبَّ فِى اللّهِ و أن يبغِضَ فِى اللّهِ، و أن توقَدَ نارٌ عَظيمَةٌ فَيقَعَ فيها أحَبُّ إلَيهِ مِن أن يشرِك بِاللّهِ شَيئا.[1820]

سه چيز است كه در هر كس وجود داشته باشد، شيرينى و مزه ايمان را چشيده است: اوّل اين كه خدا و پيامبرش نزد او محبوب‌تر از هر چيز و هر كس ديگر باشند. دوم اين كه براى خدا دوست بدارد و براى خدا دشمن بدارد. و سوم اين كه اگر آتشى بزرگ برافروخته شود و در آن افتد، برايش محبوب‌تر از آن باشد كه چيزى را شريك خدا قرار

دهد.

ايشان در سخن ديگرى مى‌فرمايد:

[1819]. امام كاظم( ع): إنَّ المَسيحَ( ع) قالَ لِلحَوارِيينَ: ... يا عَبيدَ السَّوءِ نَقُّوا القَمحَ وطَيبوهُ وأدِقّوا طَحنَهُ تَجِدوا طَعمَهُ ويهنِئكم أكلُهُ، كذلِك فَأَخلِصُوا الإِيمانَ وأكمِلوهُ تَجِدوا حَلاوَتَهُ وينفَعكم غِبُّهُ( تحف العقول، ص 392 وص 507).

[1820]. سنن النسائى، ج 8، ص 94؛ تاريخ بغداد، ج 2، ص 199، ح 629.